Mijn ervaring over een MRI Scan met contrastvloeistof:

Omdat ik last van mijn rug had, en ikzelf vermoedde dat het een hernia was, terwijl de neuroloog dat niet echt geloofde, kreeg ik een MRI Scan met contrastvloeistof. Het contrastvloeistof kreeg ik omdat ik een paar jaar eerder al geopereerd was aan mijn rug, en zo konden ze evt littekenweefsel zien. De neuroloog dacht ook dat het littekenweefsel het probleem was.De dag dat ik in de MRI scan moest had ik een onrustig gevoel, en dat is raar, omdat ik niet zo snel nerveus raak voor foto's, ziekenhuizen en MRI scans. Maar misschien was het een voorgevoel.Lang hoefde ik niet te wachten in de wacht kamer en werd ik binnen geroepen. Ik moest mijn sieraden afdoen en mijn bh uitdoen omdat daar een beugel in zat, en de rest van mijn kleding mocht ik aanhouden. Ik liep naar de scan, de zuster legde me uit wat er gebeuren ging, ik moest een half uur stil liggen, niet bewegen, en na dat half uur kreeg ik contrastvloeistof ingespoten en moest ik nog 2 minuten terug in de buis.Ik deed mijn ogen dicht en probeerde aan leuke dingen te denken, het luisteren van muziek werd namelijk regelmatig verstoord door de harde geluiden van de MRI scan. Na dat half uur werd ik uit de buis gehaald, en kwam de zuster met een naald die zij in mijn vlees stak, ze spoot het vloeistof er in en gelijk werd ik weer in de buis geschoven, en op dat moment begon ik mij raar te voelen, alsof mijn hoofd zou ontploffen, alsof ik heel veel cola met koolzuur naar binnen had gewerkt. Ik dacht, bij blijven bij blijven...Als ik voel dat ik wegzak moet ik op het alarmbelletje drukken, het is immers nog maar 2 minuten.Ik hield het die twee minuten vol, maar toen ik de buis weer uit kwam, zei ik tegen de verpleegster: "Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik voelde me zo raar in mijn hoofd". Ondertussen kreeg ik jeuk over mijn hele lichaam. Ik ging me weer aan kleden en toen ik in de spiegel keek zag ik grote galbulten op mijn gezicht, en ik zag ze over mijn hele lichaam komen. Mijn tong begon ook te tintelen, en het voelde of ik elk moment flauw zou kunnen vallen. Ik riep de zuster en zei zag dat het niet goed ging. Ze belde naar de arts om te vragen wat te doen. Ik kreeg allerlei spuiten, maar het hielp niet echt. Ze vertelden mij dat ik naar de eerste hulp werd gebracht. Ik begon te huilen, ik werd bang, wat gebeurd er nou? Ik was ook bang dat ik weg zou vallen, want zo voelde ik me. En ik bleef maar in mijzelf praten, en op de eerste hulp, bleef ik appen met mijn vriend en vriendinnen, ik was zo bang dat als ik mijn hoofd te rusten legde ik er in zou blijven, het voelde zo raar.Bewerkendaar lag ik dan in het ziekenhuis daar lag ik dan in het ziekenhuis Uiteindelijk besloot het ziekenhuis dat ik een nachtje ter observatie moest blijven. Mijn vriend kwam, gebracht door zijn vader, ik had immers de auto mee, mijn ouders kwamen nog even langs, en s nachts sliep ik slecht.De volgende dag mocht ik naar huis. Het gevaar was geweken, ik was goed de nacht doorgekomen. Ik bleek allergisch voor de stof Gadolinium, de zuster schreef het op een briefje, en zei dat ik dit moest melden als er ooit weer contrastvloeistof werd gebruikt.Ik heb mij daarna nog een tijdje raar en beroerd gevoeld. Ik dronk veel water, en maakte veel smoothies om mijn lichaam te zuiveren.Later dat jaar had ik last van een bijholte ontsteking en ging ik spoelen met zoutwater. Maar na een paar keer, gingen mijn handen jeuken, ik dacht nog, misschien win ik de jackpot van een loterij wel, totdat ik dagen later in de spiegel zag dat mijn gezicht helemaal rood en opgezet was, Gadolinium is een soort jodium, en in het zout wat ik gebruikte zat ook Jodium. Niets jackpot dus, maar een ordinaire allergie.

Loading full article...