Altijd weer, terug naar de natuur.

Er is in onze tijd een groeiend terugverlangen naar het natuurlijk leven. Men wil niet langer gevangen zitten in steriele flats... Dit citaat lijkt vandaag geschreven, maar dateert van 1 970 en staat te lezen op de achterflap van een boek van Mellie Uyldert.
Ondertussen is dat dus 45 jaren geleden en ook toen wou men weer romantisch terug naar de natuur. Er is in die 45 jaar technisch gezien onvoorstelbaar veel veranderd, maar toch lijkt er, gelukkig, in de mens een ouderwets natuurgevoel te blijven bestaan.
Dat boek van Mellie Uyldert, waar ik het nu over heb, heet Plantenzielen. Het was zowat 20 jaar geleden dat ik het nog eens echt gelezen had, maar in de winter heb ik de neiging om dat soort spirituele kruidenboeken, weliswaar met gemengde gevoelens, opnieuw ter hand te nemen en te lezen.

Als nuchter mens lijken mij de feiten die er beschreven worden, nogal twijfelachtig, maar de fantastische, sprookjesachtige sfeer die uit het boek opstijgt, wil ik af en toe wel graag ondergaan. In haar 'nieuwe' oude boek, schrijft de achterflap, behandelt Uyldert tal van onderwerpen, die u tevergeefs in andere kruidenboeken zoekt. En dat is wel degelijk waar. Ze beschrijft het geheime leven van de hondsdraf, de wijnruit en de klimop. Ze heeft het over het zielenleven van de planten, over boomgeesten, over vriendschap en vijandschap in de moestuin en over planten die vuurvast maken. Even straf als onze hedendaagse Harry Potter.

Zelf lees ik zulke boeken om de mooie historische en folkloristische gegevens over planten, die je in andere boeken, zeker bij ons, weinig terugvindt en die bij Mellie Uyldert op een doorleefde manier beschreven worden. Het lezen van deze ‘filosofische’ kruidenboeken zorgt ook voor een evenwicht met de vele wetenschappelijke, rationele literatuur die ik moet en wil lezen.

Een aangepast citaat uit Plantenzielen: Braamstruik spiritueel bekeken
"Langs bosranden, op de hei en in de duinen staan wilde braamstruiken. Hun blad is nubruin en hun lage, in de wind zwaaiende loten, schuren met de harde kanten over elkaar. Wenn die Brombeeren rasseln im Winde, zeggen de Duitsers, dan wordt de winter streng. Pas op, als je er langs gaat, dat hun scherpe, iets gebogen en omlaag gerichte stekels zich niet vasthaken in je kleren of je hand open scheuren! Een braamhaag is de beste bescherming voor een plek die men ontoegankelijk wil houden. Daarom heeft men er vanouds heilige plaatsen mee omringd. Maria im Dornhag heet vaak een oude heilige plek, waar men later een Mariabeeld op heeft geplaatst. Maar niet alleen als wapen dienen die stekels: zie hun rode gloed! Zij geleiden de vuurkracht, die de op aarde neerdalende levensgeest met zich voert. Zo staan de braamstruiken als vurige ridders om hun vorst heen en geven zij kracht door. Het brandende braambos! Waar bramen groeien, daar is een plaats van kracht."

En ja, als braamstruiken als vurige ridders zijn die kracht geven dan zitten we wel goed op ons landgoed in Bretagne, want op de dijk langs de rivier groeien de braamstruiken met gretige kracht en mogen ze ons beschermen tegen boosaardige krachten van buitenaf..