ALZHEIMER - gedicht-

ALZHEIMER  - gedicht- 

Omdat het me zo aan het hart ligt. De onmenselijkheid en onwenselijkheid van zo 'oud' moeten worden. Ik maak het nu voor de tweede keer mee. Eerst met mijn pleegmoeder (inmiddels al jaren overleden) , nu met mijn 88 jarige schoonmoeder. En constant proces van afscheid nemen en achteruitgaan.  Een van iemand emotioneel 'levend' houden  voor die persoon voor wie deze was en dat zelf (bijna) vergeten is.   De verwarring, angst het onvermogen en soms ook even 'het besef van'.  Het is triest, hoewel ik er zeker ook met veel liefde en humor naar kan kijken. En we hebben ook plezier, wat ook (nog) kan als je kunt afstemmen op waar die ander 'zit' en je eigen behoeften in de 'hold' kunt zetten.  Er kunt zijn voor die ander, deze in de 'rust' kunt krijgen.  Niet tegenspreken, de strijd aangaan maar het verhaal aanpassen of een ander onderwerp aansnijden kan heel veel doen.  

Ik herinner mij zoals ze was en geef dat aan haar terug.  De verhalen die ik al voor de 60.000 keer of meer gehoord heb...voor haar zijn ze op dat moment nieuw en van belang.   Dan is het ook mijn belang er naar te luisteren en (wederom) aan te vullen en haar die (h)erkenning te geven.  de dingen die niet meer gaan en waar ze erg verdrietig of boos om kan worden...  ik ga mee in haar gevoel, heb begrip voor dat gevoel en erken haar daarin. Dan komt ze tot rust. Wat wat aandacht krijgt hoeft zich niet te bevechten.  Ik ken haar al 40 jaar of zo, ik kan veel verhalen aan en invullen. Wellicht ken ik ze beter als mijn eigen verhalen inmiddels ;-) 

Toch is het ook triest te moeten ervaren dat een inlegkruisje plaats maakt voor incontinentie materiaal. Deze zelfstandige , trotse en onafhankelijke vrouw steeds afhankelijker wordt van een 'falend' lichaam en een uitdovende geest. Ik  hou zo intens van haar om wie ze was en om wie ik haar herinner en zal blijven herinneren.  Het gaat nog best met twee keer daags thuiszorg omdat ze o.a. geen eet prikkel meer heeft, en om haar in de gaten te houden omdat ze niet goed voor zichzelf zorgt en kan zorgen. Ik doe haar boodschappen en kook al meer dan 4 jaar gezonde maaltijden die ik haar breng. Elke week neem ik een bloemetje mee bij de boodschappen, kleine dingen waar ze zo van kan genieten. De administratie lukt niet meer en zo zijn er meer dingen. Zolang ze maar veilig in haar huisje kan en mag blijven is ze tevreden en voelt zij zich veilig. En daar maken wij ons hard voor, omdat we hart hebben voor deze lieve, trotse o zo zelfstandige vrouw die steeds meer moet loslaten ...

Voor nu bestaat alle 'onrust' die ook zo bij dementie hoort uit het versterken wat ze altijd had...verhuizen. Elke dag sleept ze met haar spullen, elke dag staat het anders.  de muren gatenkaas vanwege alle schilderijwisselingen. Vroeger deed ze dat twee keer per jaar, nu elke dag of meermaals pers dag.  We hebben haar creatieve eigen werken in de vorm van schilderijen gered,  veel gaat naar de kringloop in de 'opruimwoede'.   En zo lijkt ze beetje bij beetje haar leven en zichzelf ook 'op te ruimen'.  Ik, ik hoop dat ze nog even blijft, al begrijp ik dat het voor haar echt niet meer hoeft zo.  En ik gun haar een goede hersenbloeding dit keer, een waar ze nooit meer uit wakker hoeft te worden. Uit liefde voor haar !