In de rapportages had ik het al gelezen: “mevrouw is vandaag erg verward.” Op alles voorbereid klop ik op haar kamerdeur. Ik hoor mijn moeder heen en weer schuifelen. Ze mompelt wat. Ik klop nogmaals. “Mam, doe je de deur open? Ik ben er!”

 Even is het stil. Dan gaat de deur voorzichtig open. Haar gezicht licht op. “Wat fijn lieverd, wat fijn!”

“Je boft dat ik niet aan het werk ben,” zegt ze. “Want ik heb het heel druk. Er zijn nu twee klassen. En die ander is niet komen opdagen. Dus ik wil een tussendeur maken. Want je weet hoe kinderen zijn.” Ze staat op uit de stoel waarin ze net was gaan zitten en loopt naar de deur. “Ga je nú die tussendeur maken?” vraag ik. Ze knikt, opent de deur en stapt de gang op. Ik volg haar en sla mijn arm om haar heen. 

We wandelen naar de huiskamer. Daar kijken medebewoners met open mond naar de tv. Mijn moeder verstijft. “Nou zitten hier allemaal oude mensen! Zo kan ik toch niet stofzuigen!” Ze wijst ontstemd naar de man met de snor, normaal gesproken toch haar grote vriend hier. “En zijn zwemelaar is gesluimeld!” Hij zegt iets onverstaanbaars terug. Ik leid mijn moeder af. 

Loading full article...

Moeilijk om het te zien, maar je moet door en zoveel mogelijk meegaan, verwarring niet groter maken. Heel veel sterkte.
o, wordt het zo'n dag?
Schorelaar mooi opgetekend en wat heb ik een ontzettend respect voor jou en iedereen die jouw werk doet!
Heel aangrijpend, zowel voor je moeder als voor jou. Je lost het knap en vindingrijk op.
Soberana dankjewel, lieve Soberana!
mooi verwoord, ik ken Alzheimer ook van redelijk dichtbij. Wat al eerder is gezegd, knap hoe je ermee om gaat.
Chalija dank! Wat een ellendige ziekte he?
Dat was zeker erg onrustig. Knap dat je kalm bent gebleven. 
Altijd mooi als je iemand af kunt leiden. Al is het vaak voor maar even. 
Wat heftig voor je! Wat moeilijk voor je moeder. Maar wat knap dat je haar ook nu weer weet te bereiken en mee kan gaan in haar verwarring en haar niet terug in jouw werkelijkheid haalt. Ik weet dat je in dit soort situaties groeit en dat je mee kan gaan maar het is wel heel snel schakelen.
Annemiek gelukkig hou ik dr snelheid van het moeten schaken nu nog bij!
Wat moet dat soms toch ook vreselijk angstig voor je moeder zijn. Gelukkig kan je haar geruststellen. 
1960-1980 ja, en de zorg is daar gelukkig geweldig
Dat was toch weer aangrijpend...