Het is 31 december. Niet alleen Nederland zit in een lockdown, Mexico City ook. Het centrum is uitgestorven, alle rolluiken gesloten en dat geeft een haast unheimisch gevoel. Beste is dus gewoon om thuis te blijven.

Maar jeetje. Als je toch nog enige vrijheid hebt: waarom dan geen twee uurtjes rijden naar een oranje gebied? Naar een andere staat? Zoals naar het bijzonder fraaie San Miguel de Allende, waar de cafés en restaurants gewoon open zijn. Daar waar je, zo is het dan ook wel weer, je eigen verantwoordelijkheid toch wel echt moet pakken, maar waar de biertjes gewoon toch nét iets beter smaken terwijl een driekoppige liveband heerlijk tekeer gaat op het podium?

Zo’n band waar het plezier vanaf spat. Zo’n band die het niet van de kwaliteit of talent moet hebben -want dat ontbeert. Zo’n band waar je dan alsnog een dansje doet. Zo’n band die heel het café laat dansen op mariachi, op foute feestmuziek en hup: de Macarena er spontaan ingooit. Haast niemand is de bijhorende danspasjes verleerd. Het enige dat aan corona doet denken, is het mondkapje van de serveerster van dienst.

Eenieder in dit café is hier speciaal voor deze band.

Voetjes van de vloer

Al gauw gaan de voetjes van de vloer. De constant grijnzende gitarist staat op en geeft een tapdansshowtje weg. Twee dames bestijgen het podium en doen hun moves. Het café beweegt. Iedereen lacht en ervaart geluk op de valse tonen van het olijke trio.

Dan klimt ook een blond meisje het podium op. Zij en ik zijn waarschijnlijk de enige blauwogige mensen. De enige güeros. De enige niet-Mexicanen. Ze probeert met een aanstellerig quasi-sexy dansje de gitarist te versieren. So far so good: niets mis om je te mengen met de lokale bevolking, of zoiets.

Een uur voor middernacht pauzeert de band even. Het blonde meisje twijfelt niet, stapt het podium op en pakt brutaalweg een gitaar. De gitarist zelf protesteert even, maar al snel vindt hij dit spontane intermezzo ook wel geinig. Met een fles tequila loopt hij het café in. ,,Ze heeft m’n gitaar gekidnapt, ik kan er niets aan doen! Maar misschien is ze wel héél goed!”, grijnst hij, nadat hij de versterkers en de microfoon weer aangezet heeft.

All you gaaaaaiiys

Dan gaat het mis. De avond verwordt kortstondig tot een heuse nachtmerrie. Mijn oren en mijn humeur krijgen het te verduren. Het Amerikaanse meisje wenst ‘all you gaaaaiiys’ een ‘aaawesaaameeee newyeaâh’ en hoopt dat iedereen ‘ready’ is ‘for some real popmusic’. Vervolgens roept ze op om vooral heel hard ‘fuck twen’ytwen’y’ te roepen, ‘because it was a fucked-up year, right you gaaaaiiys?’ Niemand reageert. De eerste twee liedjes zijn vreselijk, maar nog handelbaar.

Als slotnummer brengt ze Radioheads Creep. Haar stem gaat door merg en been, ze verkracht het liedje zonder mededogen. ‘Cause I am a creeeheheeeeeheeeheheheheheeeeeheheeeeeeeeeeeeeeep, I am a weeeeeeeeieeeieheheiehiehieieerdoooohooooooooohooooooooo’. Ze covert niet Radiohead, maar lijkt haar zangkunsten te willen etaleren. Haar timbre. Haar stemmogelijkheden. Alsof ze eveneens talentlozen als Ali B en Lil’ Kleine moet overtuigen door extreme aanstellerigheid tot kunst te verheffen. Het is foeilelijk, werkelijk álles in mijn lijf en geest protesteert hevig. ‘Sing with me gaaaaiiys!’, roept ze. Niemand zingt mee. Niemand protesteert ook; de Mexicaan is beschaafd, loyaal en ondergaat dit vreselijke dieptepunt uit een soort respect voor het meisje. Waarschijnlijk verstaan ze haar niet eens.

Amerikanen

Ach, Amerikanen. Centrum van de wereld. Overtuigd van het eigen talent, overtuigd van hun superioriteit, overtuigd dat iedereen op hen zit te wachten. Het is wellicht een vorm van discriminatie, maar het meisje belichaamt ‘de Amerikaan’ waar ik gewoon oprecht méér dan moeite mee heb.

Ik kan het niet meer aan en loop naar boven, waar een rooftopbar is. Het is koud. Een serveerster met een dikke jas aan komt naar me toe en vraagt me hoe ze me kan helpen. Ik leg haar uit dat ik heel even hier ben uit pure ergernis. Ze ziet mijn gepijnigde gezicht, maakt met een vinger een ‘wacht even’-signaal en doet twee stappen naar beneden, luistert even en kijkt me vervolgens grijnzend en vol gemaakte afschuw aan. ,,Ik voel je. De echte band begint ieder moment weer. Wacht maar even hier.”

Heeeyyyy youuuuu ggaaaaayyyiiissss!11