Verstopt achter het hoge struikgewas houd Amia zich schuil. Ze probeert niet te bewegen, geen geluid te maken, zelfs niet hard te ademen. Maar haar zenuwen hebben de overhand en haar getril laat de bladeren ritselen. “Daar, daar zit iets!” Schreeuwt Wiljan naar de andere draken. Amia ziet hoe ze met grote passen op het struikgewas afkomen, ze kan geen kant op, ze zit gevangen en het ergste van alles, het is haar eigen stommiteit. Van de vele bosjes waar ze uit kon kiezen, koos ze net voor het struikgewas in de hoek. Ze voelt haar hartslag met de seconden versnellen, de voetstappen van naderende poten laten haar hele lichaam nog harder trillen. En dan…. “Jaa ik heb je” met een ruk worden de takken opzij getrokken en kijkt Amia in 2 grote mosterdgele ogen. Ze opent haar mond, maar er komt enkel een zacht piepgeluidje en een rookje wolk uit. De grote draak die bekend staat onder de naam Wiljan bulderd van het lachen en rolt over de grond. “Och…. Amia… Whahaha…. Je bent me er eentje. Ik dacht even dat je een zwijntje was. Hahaha... Nou lijk je ook wel op een zwijntje met jouw formaat, maar met dat weinig vlees aan jou billen krijg ik mijn maag niet gevuld. En trouwens al zou ik je wel opeten, ma zou laaiend worden.” De andere 2 draken schieten ook in de lach door de opmerking van hun vriend Wiljan. Even lijken ze drukker te zijn met Amia uitlachen, dan met haar. Dit is haar kans om te ontsnappen, weg te rennen van deze drie vervelende horken, maar haar lichaam voelt als versteend, haar poten lijken wel vastgenageld aan de grond. En tevens wegvluchten zal geen kans van slagen hebben, ze zijn toch veel groter en sneller dan haar.