Twee broers, een eerbetoon aan PA en een heerlijk sateetje…
BARTJE 200, zondag 16 juni 2019, VADERDAG!
Ik kijk erop terug met heel veel emotie,
maar vooral met een voorlopig niet meer weg te denken glimlach.
Ja, ik ben zo ongelofelijk dankbaar,
dat ik deze dag heb mogen beleven.
Deze dag heeft mij een bijna niet te beschrijven herinnering gegeven.
Hoe kan ik jullie vertellen wat deze dag voor mijn broertje,
voor mijn moeder en voor mijzelf heeft betekend.
Eén ding is in ieder geval zeker,
ik heb in heel mijn leven nog nooit zoveel op één dag gerekend.
WAT EEN DAG
Na iedere doorkomst, na ieder uur, ja…na iedere berekening,
keken ma en ik absoluut zeer tevreden.
MIJN BROERTJE, PETER WETSEMA heeft met een prachtig gemiddelde BARTJE 200 gereden.
Ik wil het jullie niet onthouden en ik deel dan ook vol TROTS een klein stukje van deze bijzondere dag.
Het gaf me tranen, maar vooral, zoals ik net al schreef, een niet snel meer weg te denken glimlach.
Ja…iedereen mag het weten:
IK GA BARTJE 200 / 2019 NOOIT MEER VERGETEN!
VEENDAM, Zaterdag 15 juni
“Hoe laat gaan we vertrekken broertje, hoeveel bidons neem je mee?
Heb je wel genoeg voeding, voel je je ok?”
Jouw vragen afvurende zus, ik dus…nam de rol als verzorger behoorlijk serieus.
Ik was in alles adviserend, maar gelukkig behield jij je eigen keus.
“Angelien, ik zou er graag een uurtje van te voren willen zijn,
dus rond half zeven vertrekken lijkt mij wel fijn.”
Is goed kerel, ik zet de wekker wel om kwart voor zes.
Ondertussen, terwijl jij dit aangaf kreeg Jolijn, de jongste,
jouw mooie dochter haar ‘allerlaatste’ fles.
Ik was zaterdag de 15de, de dag voor de dag der tochten BARTJE 200, reeds bij jou aangekomen, maar ik had als slaapplek moeders ‘vleugels’ tot mij genomen.
De Overijssellaan in Veendam is mijn vaste ‘stamcafé’ en de overnachtingen inclusief ontbijtjes zijn ook wel ok!
Maar goed, dit terzijde,
dit avontuur is eigenlijk vorig jaar reeds tot stand gekomen.
Een jaar zou genoeg moeten zijn om je voor deze race klaar te stomen.
Mijn broertje,had een persoonlijke missie…
Hij sprak over een zeer emotioneel streven.
Hij ging Bartje voor ons vader rijden, om hem als het ware een soort van laatste eer te geven.
Mijn man had een ander ‘belang’…
”Hoe krijg ik mijn lichaam weer op gang?”
Twee broers schudden elkander tijdens een ‘jaarlijks’ familieweekend,
met een bevestigend jawoord de hand:
“Wij gaan samen strijden,
om Bartje te kunnen rijden in het mooie Drentse land.”
Zeeland en Groningen liggen redelijk ver uit elkaar
en het voornemen om samen een paar keer te trainen,
werden ze helaas niet gewaar.
Ieder ging zijn eigen paden samen… maar toch los van elkaar,
hebben ze best veel strijd gehad.
Het is niet eenvoudig om lichaam en geest in balans te houden,
vooral niet als een ziekte de plannen drukt.
Het is dan ook spijtig om te moeten zeggen,
dat het voor één broer niet is gelukt.
De wil was absoluut aanwezig en gelukkig
zet hij zijn voorgenomen plannen voort.
Maar de zin: ‘Luister naar je lichaam’,
heeft hij tijdens het trainen voor BARTJE 200, helaas, maar wel verstandig iets te vaak gehoord.
Mijn broertje toonde gelukkig alle begrip
en dit was een zeer geruststellende gedachte voor mijn man.
Zijn woorden waren: “Bedankt kerel, dat doet me goed en jij, zet hem op en maak er wat van.”
Ineens, na een jaar voorbereidingen was het dan eindelijk zover:
zondag 16 junien ik was erbij…
Het werd een dag met een lach, maar vooral met een traan voor mij.
Ik had van te voren niet kunnen weten,
dat de inpakt van deze dag nog zo lang zou blijven hangen.
Ik had inmiddels mijn gevoelens ver weggestopt, dat ik iedere dag nog naar de aanwezigheid en liefde van mijn Pa bleef verlangen.
Ook de woorden van mijn broertje na afloop van de race:
“Ik heb het voor Pa gedaan”,
zijn nog steeds niet uit mijn hoofd gegaan.
Zelfs nu ik zijn woorden schrijf, rollen de tranen over mijn wangen.
Het blijft pijnlijk, dat we gemis moeten ervaren
en altijd maar weer naar het herstellend contact blijven verlangen.
Maar goed,we moeten door…
en geven gelukkig ook niet dagelijks aan deze gevoelens gehoor.
Nee, zo kan een mens niet leven en daarom gaat ‘de kop er weer voor’.
In het Gronings klinkt het beter, ik moet glimlachen,
ja…ik voel nu gelijk en gelukkig, alweer een beter humeur.
In het Gronings zeggen we namelijk: “DE KOP D’R VEUR!”
BROERTJE, BEDANKT
en VAN HARTE GEFELICITEERD KEREL xxx
door: EEN STEM VAN GEDACHTEN / Angeliena Huis
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl
