Ank, ik mis je zo

Zoals velen van jullie weten heb ik in Blomberg gewoond, een plaats in Duitsland. Mijn vader was militair en hij werd uitgezonden daarheen. Er was een wijk voor alle militairen en hun gezinnen gebouwd en er kwam ook een Nederlandse school. Ik was 5 toen ik er kwam en 6 toen ik naar school ging daar. In de derde klas, kwam er een nieuw meisje bij ons in de klas en ik weet nog precies waar ze zat en dat was Ank. We werden vriendinnen, dikke vriendinnen en dat is nooit meer over gegaan. Wat hebben we samen leuk gespeeld en avonturen beleeft. In mijn Blog over Blomberg, die ik hier zal plaatsen, zullen jullie lezen hoe geweldig het was daar.

Ik denk wel eens dat ik het alleen zo wonderbaarlijk leuk vond maar ik ben lid van de facebookgroep: Blomberg United en iedereen, echt iedereen zegt het zelfde. Als er foto’s geplaatst worden van mensen die weer even terug gaan, roept iedereen, oh ik heb zo’n heimwee en oh wat wil ik er graag weer naar toe. Iedereen heeft het. Vanaf 1965 toen ik er kwam totdat de laatsten vertrokken in 1994. Ik ben ook lid van de facebookgroep De Anjerschool, onze school en ook daar dezelfde verhalen. Maar ik dwaal af, dat heb ik vaker als ik het over Blomberg heb.

Op mijn 11e moesten wij weer terug naar Nederland en Ank bleef daar nog maar we werden pen- vriendinnen toen en we kwamen, toen Ank ook weer in Nederland was, vaak bij elkaar logeren. Wat een fantastische meid was ze toch en wat hield ik veel van haar. Ank is overleden op haar 55e verjaardag, ze had huidkanker en dat was zo snel uitgezaaid dat een jaar na de diagnose, ze al overleed. Een dag voor haar dood was ik bij haar en ze was al een beetje weg maar ik heb bij haar gezeten en heb in haar oor gefluisterd hoeveel ik van haar hield. We waren 47 jaar vriendinnen en nog steeds mis ik haar, haar lach die zo ontzettend aanstekelijk was en ik vond haar zo mooi. Als ze belde spraken we zo lang met elkaar en we lachten, huilden, alles maar vooral ook geiten, echt een woord voor haar wat betekent dat je gek doet, puberaal gedrag, hahaha. Iedere keer als ik jarig ben, mis ik haar telefoontje wat altijd begon met: Haaaaa Gerretje, hoe staat het leven erbij? Ik mis haar zo erg, nog steeds.

Ank heeft het niet makkelijk gehad in haar leven maar we konden elkaar steunen, opbeuren en we lieten elkaar nooit in de steek. Er waren tijden dat we elkaar weinig zagen maar onze vriendschap kon dat hebben, we gingen gewoon verder waar we gebleven zijn. Dat is vriendschap.