België... Ik ben er meerdere keren geweest. Meestal om iemand te bezoeken en tweemaal om vacantie te vieren. De eerste vacantie was een fietstocht door Nederland, deel van België en Luxembourg. Dat was afzien en niet al te goed voorbereid maar heeft voor vele herinneringen gezorgd. Het was een tijd waar je nog gewoon over straat kon zonder lastig gevallen te worden of met een mes in je rug langs de kant van de weg te eindigen. We hebben gelift, drie jonge meiden met fiets en ons nooit onveilig gevoeld.

De tijden zijn veranderd en ik zou mijn kinderen nooit alleen er op uit sturen met de fiets. Liften al helemaal niet. Waar geen telefooncel, praatpaal meer te vinden is en politie niet komt opdagen als je belt is het beter het zekere voor het onzekere te nemen.

Een overdreven bezorgde ouder ben ik nooit geweest. Mijn kinderen hebben op jonge leeftijd geleerd taken van mij over te nemen. Ze moesten wel met een ouder die werkte.
Met deze verantwoordelijkheden kwamen ook meer vrijheden en inspraak. Terwijl single me en de kinderen discussieerden en close waren zagen wij met lede ogen hoe het bij een vriendin in de buurt van Antwerpen er aan toe ging.
Stress, strijd met volwassen meiden die als huilebalken om het minste en geringste om haar hals hingen. Geen seconde rust altijd drama. Met stomme verbazing maar ook ergernis hebben wij dat wekenlang aangezien. Tot op heden is dit gedrag ons nog steeds onduidelijk.
Waarom wil een ouder kinderen niet zelfstandig zien, leren verantwoordelijkheid te dragen, gezamenlijke de huishoudelijke taken, het gesprek met het gezin aangaan? Waarom al die last als ouder alleen dragen en er zelf aan onderdoor gaan? Warom steeds die aanstellerij, manipulaties accepteren?

Datzelfde gedrag zag ik bij een andere vriendin en haar gezin. Eveneens in België woonachtig. Dezelfde huilerige, schreeuwerige, stressvolle situaties. Verwend, alles kapot maken, geen minuut stilte in huis. Nooit eens normaal praten zonder te schreeuwen of een gesprek zonder vijf minuten gestoord te worden. Iedereen lijkt wat te makeren.

"De weg naar Antwerpen is een lijdensweg", zei mijn vriendin. Langzaam aan hebben wij ons steeds meer teruggetrokken. Het contact verwaterde wederzijds. Mutuitzondering van een dierenzaak waar ik ooit mijn fretjes kocht en een chocolade winkel heb ik de stad Antwerpen nooit echt verkend. Geen gemis ik ben geen stedentrip mens en gezien de huidige plandemie hou ik België voor gezien.

#antwerpen