#provincieantwerpen

Na mijn zesde middelbaar werd ik los gelaten in de grote wijde wereld van mogelijke studierichtingen. Mijn keuze van studierichting bracht mij naar Antwerpen, want ik wilde graag Toegepaste Psychologie gaan studeren aan de Lessius Hogeschool. Wat een avontuur! Voor het eerst zou ik alleen gaan wonen, op kot. Voor het eerst ver weg van mijn gezellige familie. Gelukkig was ik niet helemaal alleen en ging een klasmaatje mee naar Antwerpen om dezelfde studierichting te gaan doen. Na een heuse zoektocht naar een kot, belanden we op de derde verdieping van een oud gebouw aan het Sint-Andriesplein. Daar hadden we elk ons eigen kamertje met een oude gaskachel, een mini kitchenette en een gezamenlijke badkamer met apart toilet.

In het begin was het even aanpassen aan de drukte. Overal waar je keek waren er auto's, bussen, fietsers, voetgangers, ... De stad maakte me onrustig en onzeker. Maar al snel leerde ik Antwerpen beter kennen en viel ik voor haar charme. Ik hield ervan om rond te dwalen door de straten, want alles leek zo levendig en dit gevoel werd heel sterk op mezelf geprojecteerd. De drukte veranderde voor mij in een gezellige drukte met veel mogelijkheden. Ik leerde nieuwe winkels kennen, nieuwe restaurants, nieuwe mensen, nieuwe vaardigheden, ... Supergezellig, zeker met een café op de gelijkvloers van je kot waar er regelmatig live muziek te horen was. En op warme voorjaarsdagen kwamen de mensen buiten op het plein om gezellig samen te tafelen en te jammen tot een kot in de nacht. Heerlijk!

Een grote aanpassing die ik wel moest doen was het tegen iedereen "goeiedag" zeggen. Mijn bomma leerde mij al heel vroeg, als we gingen fietsen, dat je tegen iedereen "goeiedag" moet zeggen. Want dit is beleefd en hoort zo. Dus in Limburg zei ik tegen iedereen "goeiedag" en kreeg ik altijd een "goeiedag" terug. In Antwerpen veranderde dit helaas. In de eerste plaats is het onmogelijk om iedereen "goeiedag" te zeggen, er is teveel volk. Daarbij keken veel mensen altijd naar de grond als ze langs je liepen en hadden ze vaak niet door dat je het tegen hen had. Jammer genoeg kan ik de keren dat ik een "goeiedag" terug kreeg op twee handen tellen. En de keren dat er gereageerd werd op mijn "goeiedag" was het niet altijd op een positieve manier. Zo werd ik een keer plots achterna gezeten door een louche figuur nadat ik vriendelijk "goeiedag" had gezegd (de figuur werd pas louche doordat hij mij achterna zat, I don't judge). Dus deze gewoonte heb ik stilaan bij geschroefd naar een bescheiden lachje als iemand mij toevallig aan keek.

Een gewoonte die ik opgenomen en mee naar huis genomen heb, op groot jolijt van mijn oudste broer, is het woordje 'welk'. In plaats van 'watblieft' te zeggen als je iemand niet verstaat, zegt men in Antwerpen 'welk'. Door meer en meer te converseren merkte ik bij mezelf dat ik regelmatig wel het een en ander over nam. Als ik dan in het weekend thuis kwam en ik zei "welk?" tegen mijn oudste broer, dan werd hij gek. "Wat welk?", "Ik snap er niks van, waarom zeg je 'welk'?". Hij liet duidelijk merken dat het een woord was dat ik het volgende weekend gerust op mijn kot mocht laten liggen.

Al bij al heb ik een geweldige tijd in Antwerpen gehad. Helaas heb ik mijn studies niet kunnen afronden en heb ik na 2 jaar beslist om toch een andere studierichting te gaan doen, korter bij huis. Maar Antwerpen zit voor altijd in mijn hart!