Leven met chronische pijn - Maagverkleining
Ben je hier voor het eerst? klik dan op de button om mijn vorige post te lezen. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.
2016 is wederom een lastig jaar geweest. In april besloot ik te stoppen met mijn opleiding als Analist. Er zat totaal geen verbetering in mijn rugpijn, het was nu zelfs zo ver dat ik geen pijn vrije dagen meer mee maakte, een constante zeurende pijn met pieken en dalen, dat was mijn leven en ik had geen flauw idee hoe ik er mee om moest gaan. Tussen het huilen, mijn leven overdenken en me afvragen wat het nut nog is door, had ik nóg meer fysiotherapie en ziekenhuis bezoekjes. Allemaal zonder resultaat, maar wel kreeg ik weer steeds vaker te horen dat mijn overgewicht wel de oorzaak moest zijn. Dus ik, wanhopig opzoek naar nog een doel in mijn leven, besloot hier iets aan te gaan doen.
Ik had ondertussen natuurlijk al heel wat diëtisten gezien en diëten gevolgd, dus als je geen oplossing meer weet, is internet je beste vriend! Ik besloot mijn situatie op te zoeken en zo kwam ik terecht bij de verslavingszorg en meldde ik me aan om behandeld te worden voor een eetverslaving. Ik was ook weer vol goede moed begonnen aan een nieuwe opleiding, aangezien ik niet het type ben om stil te blijven zitten en graag iets om handen heb. Ik ging naar de horeca school in Amsterdam. ja, horeca, goede keuze met een slechte rug, toch? Aangezien ik in Amsterdam naar school ging, besloot ik mijn behandeling ook in Amsterdam te volgen, dit liep uiteindelijk allemaal weer mis.
Ik heb een aantal verschillende behandelaren gehad, tot ik een vast iemand kreeg. Ondertussen was er een behandel plan opgesteld voor mijn verslaving en werd gelijk mijn, inmiddels volgroeide, depressie aangepakt. Het zag er allemaal positief uit, tot ik weer thuis kwam te zitten. Ik was niet meer in staat om met het openbaar vervoer te reizen, of überhaupt een hele dag in de school banken te zitten. Mijn lichaam bleek duidelijk een handleiding te hebben, maar die moest nog geschreven worden en ik had geen flauw idee hoe. Het resultaat was dat ik ook niet meer op locatie kon komen om mijn behandeling voort te zetten, dus dit werd tijdelijk opgevangen door Skype. Het was al snel duidelijk dat dit een kortdurige oplossing moest zijn, maar ik was nog niet halverwege mijn behandeling en verbetering in mijn situatie was ver te zoeken. Mijn behandeling werd afgeraffeld, maar ik had gelukkig al genoeg handvatten gekregen om mijn verslaving te kunnen tackelen. Mijn depressie, daar in tegen, kon op de achtergrond geschoven worden, maar is nooit echt weg gegaan.
