Ben je hier voor het eerst? klik dan op de button om mijn vorige post te lezen. Laat vooral een reactie achter, zodat we chronische pijn samen bespreekbaar kunnen maken.
2016 is wederom een lastig jaar geweest. In april besloot ik te stoppen met mijn opleiding als Analist. Er zat totaal geen verbetering in mijn rugpijn, het was nu zelfs zo ver dat ik geen pijn vrije dagen meer mee maakte, een constante zeurende pijn met pieken en dalen, dat was mijn leven en ik had geen flauw idee hoe ik er mee om moest gaan. Tussen het huilen, mijn leven overdenken en me afvragen wat het nut nog is door, had ik nóg meer fysiotherapie en ziekenhuis bezoekjes. Allemaal zonder resultaat, maar wel kreeg ik weer steeds vaker te horen dat mijn overgewicht wel de oorzaak moest zijn. Dus ik, wanhopig opzoek naar nog een doel in mijn leven, besloot hier iets aan te gaan doen.
Ik had ondertussen natuurlijk al heel wat diëtisten gezien en diëten gevolgd, dus als je geen oplossing meer weet, is internet je beste vriend! Ik besloot mijn situatie op te zoeken en zo kwam ik terecht bij de verslavingszorg en meldde ik me aan om behandeld te worden voor een eetverslaving. Ik was ook weer vol goede moed begonnen aan een nieuwe opleiding, aangezien ik niet het type ben om stil te blijven zitten en graag iets om handen heb. Ik ging naar de horeca school in Amsterdam. ja, horeca, goede keuze met een slechte rug, toch? Aangezien ik in Amsterdam naar school ging, besloot ik mijn behandeling ook in Amsterdam te volgen, dit liep uiteindelijk allemaal weer mis.
Ik heb een aantal verschillende behandelaren gehad, tot ik een vast iemand kreeg. Ondertussen was er een behandel plan opgesteld voor mijn verslaving en werd gelijk mijn, inmiddels volgroeide, depressie aangepakt. Het zag er allemaal positief uit, tot ik weer thuis kwam te zitten. Ik was niet meer in staat om met het openbaar vervoer te reizen, of überhaupt een hele dag in de school banken te zitten. Mijn lichaam bleek duidelijk een handleiding te hebben, maar die moest nog geschreven worden en ik had geen flauw idee hoe. Het resultaat was dat ik ook niet meer op locatie kon komen om mijn behandeling voort te zetten, dus dit werd tijdelijk opgevangen door Skype. Het was al snel duidelijk dat dit een kortdurige oplossing moest zijn, maar ik was nog niet halverwege mijn behandeling en verbetering in mijn situatie was ver te zoeken. Mijn behandeling werd afgeraffeld, maar ik had gelukkig al genoeg handvatten gekregen om mijn verslaving te kunnen tackelen. Mijn depressie, daar in tegen, kon op de achtergrond geschoven worden, maar is nooit echt weg gegaan.
Na maanden uitstellen en proberen mijn opleiding vanuit huis op te pakken, was ik tóch genoodzaakt weer te stoppen. Het was erg praktijkgericht onderwijs, dus miste ik simpelweg te veel om alles nog in te halen. In januari van 2017 heb ik officieel mijn tweede opleiding gestopt, weer een mislukking op mijn naam, dat deed me uiteraard veel goeds. Mijn eetverslaving was onder controle, toch kwam ik nog steeds aan. Het schijnt dat als je te veel onsuccesvol dieet, je spijsvertering simpelweg niet meer in staat is om af te vallen, omdat je alles wat je eet, op een gegeven moment, alleen nog opslaat. Ik besloot me te verdiepen in een maagverkleining, melde me aan voor een screening en in april kon ik beginnen met het traject.
Mensen hebben vaak een negatieve kijk op een maagverkleining en ik moet je eerlijk bekennen dat ik dat zelf ook had. Ik las toevallig laatst nog een reactie onder een artikel over maagverkleiningen; "Ze vreten zich alleen maar vol en dan wordt het nog allemaal vergoed door de zorgverzekering ook, een maagverkleining prima, maar uit eigen portemonnee!". Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen dat dit soort opmerkingen mij raken. Ja, ik heb een periode gehad dat ik mijzelf vol vrat, maar ook daar zaten psychische redenen achter, die ik uiteindelijk wel verslagen heb. Heb ik dan geen recht op een behandeling?
Het voortraject van een maagverkleining is erg zwaar en intensief. Je wordt in groepsverband klaargestoomd voor je operatie en de tijd die daar op volgt, dus eigenlijk, de rest van je leven. Je wordt behandeld door psychologen, diëtisten en bewegingsdeskundigen. Je komt niet in aanmerking voor een maagverkleining als je niet eerst al jaren bij een diëtiste bent geweest, dus het is ook echt niet zo dat iedereen dit maar kan doen. In juni werd ik eindelijk geopereerd. Ik moet er even duidelijk bij zeggen dat ik dit puur deed voor mijn rugpijn. Ja, ik was veel te dik, op mijn zwaarst woog ik zo'n 130 kilo, maar dat was voor mij echt allemaal bijzaak, ik wou alleen maar van die ellendige pijn af. Door wat ik van alle artsen te horen had gekregen, was dat ook precies wat er zou gaan gebeuren, ik had goede hoop en keek dan ook echt uit naar die operatie. Wel was ik doods bang, aangezien ik nog nooit geopereerd was.
Ik herinner me dat ik op die operatie tafel lag en één van de artsen me gerust probeerde te stellen terwijl ze me onder narcose brachten. Toen ik eenmaal onder narcose ging, voelde ik een traan uit mijn ooghoek, over mijn wang rollen. Na wat voor mij voelde als een seconde, maar eigenlijk een paar uur bleek te zijn, werd ik hysterisch huilend wakker in een ziekenhuis bed. Ik had zoveel pijn, dat ik niet eens merkte dat ik pijn in mijn rug had. Ik kon niet meer eten en drinken en het heeft heel lang geduurd voordat ik weer een beetje normaal voedsel, in normale porties kon eten. Het resultaat was er wel, ik ben ruim 60 kilo afgevallen.
Een hele lange tijd heb ik me zo slecht gevoeld over deze operatie. Het voelde alsof ik de natuur had bedrogen en dat ik alle mensen, die met zoveel moeite wél zelf af kunnen vallen, te niet had gedaan. Ik durfde niet goed aan mensen te vertellen dat ik dit had gedaan, bang voor de reacties. Mijn moeder daar in tegen, trots dat ze was, vertelde het aan iedereen die het maar horen wilde. Natuurlijk met een uitgebreid verslag over hoe dapper het wel niet was dat ik dit helemaal zelf besloten had. De reacties die daar op volgde waren voornamelijk positief, wat me heel erg verbaasde. zelfs nu, twee jaar later, is er nog steeds een hele lieve dame, die bijna elke keer als ik haar zie, tegen me zegt dat ik er zo goed uit zie.
Wel denk ik dat mensen dat oprecht vinden, dat ik er goed uit zie. Dat zal dan ook echt wel zo zijn, dus als ik mensen vertel dat ik dat zelf niet vind, krijg ik ook alleen maar scheve gezichten. Na mijn operatie, toen het afvallen echt begon, was ik dol gelukkig. Ik kon ineens een paar maatjes kleiner shoppen, mijn pijn nam aanzienlijk af en je zag mijn zelfvertrouwen groeien. Nu zou je denken dat alles opgelost is, toch? verre van.
Een paar maanden verder begon mijn pijn gewoon weer toe te nemen, tot het punt dat het net zo erg was als voor mijn operatie. Dat was weer een hele domper op mijn stemming. Daar naast zie ik nog steeds het zelfde dikke, gebroken meisje, als ik in de spiegel kijk. Mijn lichaam bestaat nu niet alleen uit pijn, maar ook uit loshangend vel. Natuurlijk zie ik er goed uit als ik kleren aan heb, maar ik kan niet naar mezelf kijken, zonder te zien wat daar onder zit, een lelijk, gebroken lichaam. Dat is dan ook alles wat ik in mijzelf zie.
Met de handicap die ik heb en zonder baan, heb ik nog een hele lange weg te gaan om ooit een maagwandcorrectie te kunnen betalen. Deze wordt namelijk niet vergoed door de zorgverzekering. Als ik alles nog eens over kon doen, met de kennis die ik nu heb, had ik nooit gekozen voor een maagverkleining. Ik kan een kleding maatje minder kopen, maar dat is dan ook alles wat ik hier aan over heb gehouden, helaas.
Wordt vervolgd...
