Lilith Rose

@lillithrose · 03 Oct 2023

Follow Following

Are you fading away, magic?

Het geluid van braken wordt enkel gebroken dor het geluid van de ijzeren deksel van het prullenbakje in de trein, dat wordt dicht geslagen.
"Oh verder gaat alles goed hoor, bedankt voor het vragen" zegt de mevrouw die niet haar maag inhoudt geleegd heeft in dat prullen bakje.
"Nee hoor echt alles is goed verder jullie hoeven niks te doen" vervolgd zij op een verdere passief agressieve manier. "nee echt ik heb niks, ben enkel zwanger" De meneer, een grote brede vent met een klein vosje aan zijn tas kijkt op van zijn boek naar de mevrouw.
"Das geen goed excuus" zegt hij met een rustige toon. de vrouw knijpt haar ogen tot kleine spleetjes als ze naar hem kijkt "Hoe durf je zo tegen mij te praten?" sist zij.

ik weet dat ik mij er buiten moet houden, dat ik mijn hoofd telefoon gewoon wat beter op mijn oren moet zetten dat ik gewoon verder moet gaan met lezen, dat de avonturen van Arthur Dent belangrijker zijn.
En toch kijk ik op als ik ook andere mensen de meneer hoor beschuldigen.
Woorden als "Ze is zwanger klootzak".
Ik heb een hekel aan mezelf als ik mijn hoofd telefoon van m'n oren schuif, net terwijl Ozzy "mr crowley" bezingt.

"Ik ben het met hem eens mevrouw. Het is mooi dat je zwanger bent, maar dat betekent nog niet dat ik het sociaal vind dat je dat prullenbakje vol spuugt, nu gaan heel veel mensen er last van hebben. "

Zij schiet mij nu een blik, haar ogen zo fijn geknepen dat ik bijna het gevoel krijg dat ze in een soort van dubbele knijp zit, dat ze zo hard geknepen heeft dat haar ogen zijn rond gegaan en nu weer worden dicht geknepen.
"Iemand zoals jij zal nooit de magie van geboorte kennen" ik gooi mijn wenk brouwen omhoog maar nog voordat ik iets kan zeggen hoor ik "Wat bedoelt u met iemand zoals de mevrouw naast mij?" het is de meneer met het vosje aan zijn tas.
De mevrouw kijkt hem aan en lacht hard "Denk je dat dat een vrouw is?" ze schudt haar hoofd, "Nee mannetje, dat is zo een tranny, je weet wel, een man wijf"

In mijn hoofd heb ik het prullen bakje van de muur gerukt en druipt het braaksel van haar hoofd af. ik doe mijn ogen dicht en concentreer mij op de zachte muziek die vanuit de hoofd telefoon die nu om mijn nek hangt.
er zijn dingen die ik wil roepen, schreeuwen, maar realiseer mij dat ik dan net zo erg ben al s de mevrouw tegen over mij, die heel triomfantelijk naar mij kijkt als ik in mijn ogen weer open.

"Ja had je niet verwacht he, dat mensen het zouden zien" zegt zij met een lachje, maar nog voordat zij door kan gaan hor ik een andere stem "Zeg je dat omdat je nu zwanger bent? " Het is niet de meneer met het vosje aan zijn tas, nee het is een ander persoon, als ik die richting op kijk zie ik een oudere dame naar ons kijken.

De mevrouw kijkt haar bijna geschokt aan.
"Ik vroeg je wat, of moet ik het herhalen omdat je zwanger bent? "
De Dame spreekt met de autoriteit van een school juf die een klas misdragende leerlingen aanspreekt.
"wees stil je hebt hier niks mee te maken" Zegt de mevrouw als zij met een bezwerend vingertje naar de Dame wijst.
"Daar ben ik het niet mee eens, kijk het is vervelend als je last hebt van ochtend ziekte, maar om nu meten een prullen bak vol te kotsen en niet voor deze zekerheid zakjes in je tas heb zitten , gaat ons allemaal aan, en om daarna ook nog is te doen of dat mensen je willen vragen of het goed gaat, betekent dat je toch wel erg graag dit on allemaal laat aangaan, los van de stank overlast die nu ontstaan is. En als je dan de aandacht krijgt, maar niet die waar je om vroeg, val je iemand aan vanwege het uiterlijk van die persoon"

Ik hoor bijna de hele cabine z'n adem inhouden, op de mevrouw na dan, met horten en stoten weet zij eindelijk "Je weet hoe het is, hormonen als je zwanger bent" uit te brengen.
De dame kijkt haar aan met een blik dat ik haast zeker weet dat dit een Juf is.
"Ga je dan je excuses aanbieden?" vraagt zij.
De mevrouw lacht weer, "Nee, je hoeft geen excuses aan te bieden voor het spreken van de waarheid."

Nu is het de meneer het vosje aan zijn tas die spreekt, Zijn toon ongemakkelijk rustig "Je bent een werkelijk vreselijk mens, eerst zadel je mensen op met wat je vanmorgen gegeten hebt, en vervolgens beschuldig jij een ander er van transseksueel te zijn, dat maakt je een werkelijk vreselijk mens, en stop met je gedrag, en jezelf te verstoppen achter je zwangerschap, het is een lui excuus om rot gedrag goed te praten en weet je wie dat ook doen? misbruikers."

De mevrouw is rood aangelopen en haar woede is duidelijk op het kookpunt aanbeland "Hoe durf je mij zo aan te spreken? hoe durf je te beweren dat ik mijn kinderen misbruik of mishandel? "
De meneer haalt zijn schouders op "Dat heb ik nooit gezegd" de mevrouw kijkt hem aan als ze had kunnen schuim bekken, weet ik zeker dat ze het gedaan zou hebben. "Ga je nog sorry zeggen?" wil ze weten, of eigenlijk het van de meneer eist.
De dame kijkt haar aan "Ik dacht dat er geen excuses aangeboden hoeven worden voor het spreken van de waarheid.?" Trekt de dame als een tovenaar, een konijn uit een hoge hoed, met een zelfde verwondering in de mevrouw haar ogen van waar dat beestje toch vandaan kwam.

"we zullen zo meteen aan komen op het station"
Rustig aan komt de wagon in actie, mensen maken zich klaar om uit te stappen, ik hoef nog niet uit de trein te stappen, De mevrouw vloekt wat in onze richting en grijpt de tas die ze naast zichzelf op de stoel had gezet, staat op en loopt naar het einde van de wagon om naar buiten te gaan, gevolgd door andere, de dame gaat o de plek zitten van de mevrouw en kijkt me aan met een glimlach.
"Maak je geen zorgen om mensen zoals die" zegt ze als ze naar me kijkt.
Ik geef haar een glimlach terug. "doe ik ook niet, wat zou het mij uitmaken dat ze denkt wat ik ben? "De man met het vosje op zijn tas lacht als hij ook naar me kijkt. "Mijn vrouw is al 2 keer zwanger geweest, en heeft nog nooit zo gereageerd, en ik denk ook niet dat die mevrouw daar, de "magie van het zwanger zijn" begrijpt.

De rest van mijn tijd in de trein spreken we met z'n drieën en leer ik hun namen en wat ze doen. als ik opsta en ze een fijne dag wens, schuif ik de muziek weer over mijn oren. ALs ik op het perron mijn telefoon pak om een berichtje te bekijken rijdt de trein verder.

als ik door de drukte weer de lift pak, moet ik denken als ik naar al die mensen kijk, The magic of childbirth, Are you fading away, magic?

maar denk dan aan de dame en de meneer met het vosje aan zijn tas, kan ik enkel maar concluderen dat
"I heard the magic that would sing
And, boy oh boy, was it a pretty thing
Yeah"