Brief aan opa, deel 5

Lieve allerliefste,

Ik snap het niet, ik begrijp het niet. Of wil ik het niet snappen, wil ik het niet begrijpen door mijn emoties. Net zo min als u het zelf begrijpt. Hoe kunnen ze zo wreed zijn, hoe kunnen ze zo met u om springen. Natuurlijk is het niet goed wat u gedaan heeft, maar u kon niet anders voor uw gevoel, een wanhoopsdaad, ten einde raad. Zou ik hetzelfde doen? Waarschijnlijk wel, en het ergste van alles of misschien wel gelukkig, is dat u het zelf  niet meer weet.

Het begon in April 2018, oma valt uit bed, hoe het gebeurd is is tot op de dag van vandaag nog steeds een raadsel, en breekt haar arm. Ze gilt het uit van de pijn, pap en mam worden gebeld en moeten met oma naar het ziekenhuis. Daar blijkt een lelijke breuk in de bovenarm. Een aantal dagen van onzekerheid breekt aan, wel of niet opereren. Uiteindelijk wordt besloten het niet te doen, oma is te zwak en zou een operatie niet overleven. Na twee weken in het ziekenhuis wordt ze overgeplaatst naar een verpleeghuis, in eerste instantie om te revalideren, maar als snel blijkt dat de val de dementie zo heeft bevorderd dat er geen sprake meer is van revalidatie maar van echte verpleeghuiszorg. Het heen en weer rijden van u naar oma en weer terug breekt ons op, gelukkig wordt er snel een plekje gevonden bij u in het tehuis op de verpleegafdeling.  Voor ons ideaal, maar voor u blijkt het het begin van alle ellende.

Na bijna 65 jaar huwelijk gaan jullie apart wonen, dat oma nooit meer thuis komt is duidelijk, ze heeft duidelijk meer zorg nodig dan dat ze kunnen bieden op de afdeling waar u verblijft. Door die vreselijke klote ziekte dringt het allemaal niet tot u door. Snapt er niks van en u kan maar niet begrijpen waarom oma niet meer bij u kan wonen. Dat is ook verschrikkelijk maar voor oma is dit het beste, ze heeft zorg nodig en die kan ze anders niet krijgen. Zo vaak als we kunnen gaan we mee, als we alleen zijn is het extra zwaar. De boosheid en wanhoop zijn zo sterk bij u aanwezig dat het niet verantwoord is u alleen met oma in de tuin te laten. Elke avond belt u meerdere keren naar pap, uit uw woede en frustratie, maar meer dan het aanhoren kunnen ze niet doen. Het is slopend, het gaat zelfs zover dat er op twee avonden door het tehuis gebeld wordt of er iemand wil komen, u bent niet meer rustig te krijgen. Op een avond zelfs zo erg dat u verbaal en fysiek agressief wordt tegen de zusters bij oma op de afdeling.

Onderstaand stukje schreef ik na deze gebeurtenissen, ook voor jou lieve opa, dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren, maar ik snap het wel. Ik wil het ook zeker niet goed praten. Gelukkig, en ondanks dat ik niet gelovig ben, dank ik God op mijn blote knietjes dat de nieuwe medicatie werkt, en u nu weer rustig bent. En vergeet nooit, ook al laat die klote ziekte toe dat je het wel vergeet, lieve allerliefste, ik hou met heel mijn hart en ver daarbuiten zo enorm veel van je!