Naamsverandering bij Transgenderjongeren

Je niet fijn voelen bij je geboorte geslacht, oftewel geboren in het verkeerde lichaam. Je hoort het steeds meer. Inmiddels kan ik mijzelf wel een ervaringsdeskundige noemen. Niet omdat ik zelf ben geboren in het verkeerde lichaam, maar één van mijn kinderen wel. Vanaf haar vierde jaar gaf mijn dochter te kennen een jongen te zijn. Yoorsianen die mij al wat langer kennen zullen andere blogs hierover al gelezen hebben, voor de nieuwe Yoorsianen zal ik een link plaatsen naar een aantal van deze blogs.

Inmiddels hebben we in acht jaar tijd al een weg bewandeld. Een weg die eigenlijk nu pas gaat beginnen. 25 april beginnen we opnieuw met de diagnostiek om te kijken of er genderdysforie, zo noemen ze dat, aanwezig is. Al een hele tijd ligt er een 'nieuwe' naam klaar. Want als stoere knul kan je natuurlijk niet met een meisjesnaam door het leven. Wij hadden de afspraak dat er gewacht zou worden tot er vanuit het genderteam groen licht zou komen voor deze verandering. Dat hadden ze bij de vorige diagnostiek gezegd, dat was op zevenjarige leeftijd. Hij is dat nooit vergeten. Op 11 janauri 2018 hadden we opnieuw een intake, de psycholoog was enigszins verbaasd dat de naam nog niet veranderd was. We hebben uitgelegd waarom en eigenlijk diezelfde avond was het voor mijn kanjer al beslist. Ik ga nu mijn nieuwe naam gebruiken. Eerst familie en goede vrienden ingelicht via de telefoon. De avond erna alle anderen op de hoogte gesteld via Facebook met het wedergeboortekaartje.

(tekst gaat verder onder de foto)

Ik las vanmiddag een artikel over naamsverandering bij Transjongeren. Een artikel waar ik me wel in kan vinden. Omdat ik zelf de effecten zie van een naamsverandering. Ik heb een veel blijer en opener kind gekregen. Ik snap dus heel goed dat jongeren vol in de pubertijd het lastig vinden als ze niet worden gehoord en begrepen. Dingen als depressie en zelfmoord liggen op loer als hier niet adequaat mee wordt omgegaan. En dat vind ik heel erg triest. Ik gun alle transjongeren en ouderen, een fijn leven waarin niet ter discussie zou moeten staan wie of wat je bent. Gewoon jezelf zijn moet genoeg zijn. Helaas is dat nu nog niet altijd en overal het geval en dat steekt. Ik heb heus niet de illusie dat ik hierin de wereld kan verbeteren. Maar al is er maar één iemand die door zijn of haar (voor)oordeel wat toleranter wordt, dan is het er toch weer één! Ik hoop voor aller transjongeren en ouderen die worstelen met een depressie, suïcide, en onbegrip, dat zij er bovenop komen en weten dat ze hierin niet alleen staan. Al kan ik me goed voorstellen dat het wel zo voelt. Heb je interesse in het artikel? Je vindt hem HIER

Eerdere Blogs die ik over dit onderwerp schreef:

Mijn kind

Heb je nooit angst?

"Mama, mag ik weer naar mijn ziekenhuis?"

Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken.Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.