Dit bericht is iets wat ik eigenlijk aan iedereen in mijn omgeving zou willen laten lezen, maar ik heb er de ballen niet voor. Waarom, vraag je je misschien af, waarom niet? Waarom? Omdat heel veel mensen in mijn omgeving mij veroordeeld hebben, ik me niet veilig bij hen voel en hen liever niet laat zien wie ik echt ben. Daarom heb ik mij verstopt achter een anoniem online alias. Wie ik ben draagt immers totaal niet bij aan mijn posts. Wat ik immers wil bereiken is dat iemand herkent wat ik schrijf, zich gesteund voelt en weet dat hij/zij niet alleen is. Oké, hier gaat 'ie dan.

Het gaat niet goed met me. Al heel lang niet. Mijn leven is een behoorlijke puinhoop, ook in mijn hoofd is het een puinhoop. Er is onrust, stress, een slepende chronische depressie en trauma. Ik probeer me al tijden groot te houden, maar nu lukt het niet meer. Alles wat er gaande is, hulp die ik zoek, heb ik verborgen gehouden. Zo weet een groot deel van mijn familie niet dat ik psychisch aan de grond zit. Ik zou het wel willen delen, hopende dat ze wat begrip tonen, maar ik weet dat het te complex is te begrijpen.
Dit geldt ook voor een groot deel van mijn vrienden. Zij hebben allemaal een eigen leven dat vaak al zwaar genoeg is. Ik wil hen niet belasten met alle "shit" die er speelt in mijn leven, mijn negatieve gedachten en gevoelens. Daardoor voelt mijn bestaan eenzaam. Ik heb veel mensen om mij heen, maar ook weer niet. Als ik namelijk echt laat zien wie ik ben, met de negativiteit en donkere gedachten, weet ik dat ik ze wegjaag. Allemaal.
Mijn leven gaat namelijk niet over roosjes. Ik heb niets interessants te vertellen, praat niet graag over koetjes en kalfjes en maak weinig mee dat echt geschikt is om over te praten wanneer er geen behoefte is aan (te)veel diepgang. De dingen waar ik mee zit, zijn dingen die men veelal niet wil horen. Ik ben dat type persoon dat je volgens vele positiviteitspagina's op Facebook zou moeten vermijden, want wie heeft er nou zin aan negativiteit?
Geloof me, ik wil echt wel vertellen wie ik ben en waar ik mee zit, maar velen zitten er niet op te wachten. "We staan voor je klaar," heb ik vaak genoeg gehoord. Tot er echt iets is. Tot ik me een keer suïcidaal voel, moe ben van het leven en geen gezellige persoon ben. Dan zijn al die mensen weg. Op Facebook en instagram deel ik het handjevol dingen waar ik nog gelukkig van wordt, waardoor mijn familie en de mensen die ik amper zie denken dat ik een perfect leven heb.
Mijn leven is niet perfect. Ik sta op de wachtlijst voor EMDR-therapie omdat ik vast ben gelopen in trauma's die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Hierover praten met iemand, durf ik niet. Bang dat ik uitleg moet geven die ik niet wil, terwijl het enige wat ik wil steun is. Even kunnen vertellen wat er aan de hand is zonder lastige vragen. Geen vragen hoe ik in vredesnaam verschijnselen van PTSS kan hebben. Geen vragen hoe het in vredesnaam kan dat ik me zo slecht voel terwijl ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn? Geen hele verhalen over hoe mijn generatie zwak is, mensen tegenwoordig bij het minste over geringste roepen dat ze depressief zijn terwijl daar een officiële diagnose voor nodig is. Die heb ik namelijk. Maar als ik dat vertelde, kwam er een verhaal van mensen die zich ook wel eens "down" voelden of een dipje hadden. Uitleggen dan dit wel iets anders is dan een dip, gaat niet. Mensen die zo makkelijk zulke dingen zeggen, beseffen niet dat het een ziekte is; een afwijking in je hersenen, dat er ergens iets in die hersenpan niet helemaal doet wat het zou moeten doen. Dat ik een stofje mis. Dat gaat er niet in. Of er komt een heel verhaal over vitamine D, naar buiten gaan en positief zijn. Geloof me, als dat had geholpen had ik hier niet achter mijn computertje gezeten en dit uitgetyped. Dan had ik er een patent op aangevraagd en iedereen verlost van depressieve gevoelens. Zo simpel ligt het helaas niet.

Ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik sterk genoeg ben om dit te delen met mijn familie. Dat er ooit een moment komt dat ik de ballen er wel voor heb en dat ik het lef heb te doen wat nodig is om eer aan mezelf te houden. Ook als ik daarvoor moet breken met bepaalde mensen.

Als er nu iemand is die dit herkent, weet dat je niet alleen bent. Er zijn zoveel mensen die worstelen met problemen waarover ze met niemand kunnen praten, die eenzaam zijn en de middelen niet hebben om er iets tegen te doen, er zijn zoveel mensen die vastlopen, niemands leven is perfect.

Loading full article...