Het is woendagavond. Champions League-avond. Feyenoord-avond. Mijn Feyenoord. Ons Feyenoord.
Ik weet het. Ik ben een vrouw. Menig man zal denken - 'daar heb je er weer één. Zo een die vorig jaar fan is geworden toen ze bijna kampioen werden..' Mannen; ik wéét wat buitenspel is, ik schijn een prima rechterpoot te hebben en m'n held was Paul Bosvelt.
Dus. Feyenoord. Dat clubbie op Zuid. Die zo mag voetballen tegen die club uit Manchester. Ik mag hem nu aanschouwen vanaf de bank. Kijkend naar de mooie spandoeken, de vlaggen. Ik kan je eerlijk zeggen dat ik wat jaloers ben. 9 jaar lang mocht ik er zitten. Elke thuiswedstrijd de mooie Kuip voelen. Trillend, sidderend, schreeuwend.
Feyenoord. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik 'dat cluppie' de afgelopen jaren wel wat verwaarloosd heb, van 9 jaar seizoenskaart naar helemaal niks. Elke thuiswedstrijd op de scooter met m'n lieve pap, door weer en wind. En ineens niets meer op de zondag. Afkicken misschien? Bang dat ik het zou missen? Helemaal niks was er toen ook, qua prijzen winnen. Helaas. Maar toch stiekem altijd een tinteling als ik die rood-witte shirts zag, Dirk Kuyt of Paul Bosvelt hoorde, of de allermooiste Kuip die je van verre al kon zien als de lampen aan stonden. Want wat was het fijn als ik de Kuip voelde trillen wanneer er een doelpunt was gescoord. Of toen, de laatste Fey-Aja, vechten overal. Binken die vooraan stonden om eerst de meiden in veiligheid te brengen. Feyenoord, wat ben je mooi, met je Kuip en je fijne legioen met binken met kleine hartjes. Ik ga van jullie genieten. Ik hoop jullie ook ❤
Feyenoord, dat is een gevoel. Verslavend.
