Het mysterie dat dromen heet

Laatst droomde ik dat ik doodging. Het was heel onlogisch, ik had mijn broer gevraagd om haarlak op me te spuiten en ik bedekte mijn haar; hetgeen waar je juist haarlak op wilt. Waarom was niet duidelijk, maar de eerste keer vond ik het niet goed genoeg dus het moest nog een keer. Als het mis zou gaan, zou ik het woord ziekenhuis roepen. Terwijl ik mijn handen op mijn haar legde, pakte hij de haarspray en spoot. Ik merkte dat ik het bewustzijn ging verliezen en wou het codewoord 'ziekenhuis' uitroepen. In plaats van roepen, kon ik het echter alleen maar denken en ik voelde hoe mijn ziel zich losmaakte van mijn lichaam, alsof ik een zware, leren jas uittrok. Ik hoopte er nog op om wakker te worden in een ziekenhuis, maar voelde me meer en meer verwijderd raken van alles wat me lief is. Ik dacht zelfs aan hoe schuldig mijn broer zich zou voelen, hoe verdrietig mijn moeder zou worden en dat alles door zoiets stoms. Tot het moment dat ik niks meer voelde, niks meer dacht, gewoon helemaal niks meer. Ik werd buiten adem wakker in een laagje zweet.

Wat zijn dromen toch eigenlijk? Het lijkt een mysterieuze, tweede wereld waarin we allerlei dingen meemaken en alles mogelijk is. Zou het kunnen dat je droomwereld een werkelijk tweede leven is of dient het alleen maar ter verwerking van je dagelijks leven? Als ik mijn moeder, één van mijn vele aparte dromen vertel, proberen we het samen te analyseren. Soms komen we er niet uit en vooral als mijn droom nogal eng is, proberen we het erop te gooien dat ik dan gewoon teveel horrorfilms gekeken heb. Als het gaat om het verwerken van wat we meemaken, dan hoort daar uiteraard tv kijken bij, maar niet alles komt van tv. Hoe vaak zie ik namelijk iemand op tv doodgaan door haarlak? Niet dus. Ik gebruik zelf vrijwel nooit haarlak, dus heb daar niet eens iets mee, maar ik heb er ook niets op tegen. Wel kan tv een van de vele bronnen zijn die ons de inspiratie kan geven voor onze dromen.