Deel zes in mijn vervolgverhaal over de whiskey #fles die in een wel zeer interessante #mijn gevonden is. Inmiddels is dit verhaal al door medeschrijvers opgepakt en kun je vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen? Klik dan hier.
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten
Ach en waarom ook niet, ik heb ook nog een vroegere blog over een mijn...
Hieronder kun je verder lezen.
Een tunnel tot:
De mijn is diep, verschrikkelijk veel gangen, iedere gang heeft weer een ander verborgen verhaal. De lamp doet het, we hebben geen ontploffing gehad en we kunnen verder…
Vreemd genoeg zijn er gangen die je gewoon kunt inlopen en gangen die gesloten zijn. Nu lopen we in zo’n gang, ja, zo’n gesloten gang. Vraag niet hoe het kan, maar wij stonden aan het begin van deze gang, we rustten uit omdat de lucht hier benauwd, vochtig en beklemmend is. Ik weet nog dat ik mij overeind hield door een van de lampen aan de wand vast te houden. Licht zat er al lang niet meer in, toch gebeurde er toen iets.
Ik kreeg geen grip, gleed toch onderuit en zag, toen ik mij omdraaide, dat de lamp een fors eind uit de wand was geschoten. We hoorden een nare schelle aanhoudende pieptoon, weer gepaard gaande met die metalige lucht die we al vaker hadden geroken. Achter mij ging de muur, die de gang afsloot, langzaam open. Geen idee, waar deze gang ons heen zou brengen.
Om niet verloren te lopen hebben we besloten om een rechte weg te lopen en niet in de verleiding te komen om een van de zijgangen in te gaan. Toch kon je ook hier zien dat er leven moet zijn geweest. In een van de gangen hebben we zelfs een zwak, maar toch duidelijk aanwezig licht gezien. Ik heb hem gemarkeerd…
Toen we de gangen in gingen lopen heb ik op mijn shirt strepen aangebracht voor alle opties die we zijn tegengekomen. Links, rechts en vooruit. We hopen zo de weg terug te kunnen vinden. Wanneer we een optie niet nemen, zetten we wel de streep, maar doen we er simpelweg een klein streepje doorheen om te markeren dat we die optie niet nemen.
De gang is lang en loopt redelijk stijl naar beneden. Het vreemde is, dat de lucht juist minder muf begint te ruiken, alsof er meer zuurstof in zit. Onderweg hebben we ook al verschillende andere tekens gezien dat hier toch echt vaker leven moet zijn geweest, en niet alleen van mensen. Zojuist glibberde ik bijna onderuit. Niet prettig, maar de geur die daarna mijn neus binnendrong was zo mogelijk nog erger. Shit! Ja letterlijk! Natuurlijk keek ik onder mijn schoen en kwam ook direct de bevestiging. Een verse, nadampende hoeveelheid uitwerpselen, die zich als een kleverige massa vastklampte aan het profiel onder mijn schoen.
Ook hebben we inmiddels een paar keer in de verte twee lichtgevende puntjes gezien, als ogen, dicht bij elkaar, maar niet op ooghoogte, tenminste, niet voor mij.
Als bij toverslag verschijnen ze en even snel zijn ze weer weg. Twee nieuwsgierige lampjes die nauwlettend onze stappen in de gaten houden. Vaag, heel vaag horen we soms korte felle tikjes, als hageldruppels op een autodak, maar dan in een heel kleine hoeveelheid.
Het einde van de gang komt in zicht. We bevinden ons hier in een zaal, een grote, hoge zaal. Stalactieten en stalagmieten sieren de ruimte langs de wanden zijn trappen aangebracht. Wanneer we de hoogte inkijken, zien we ver, heel ver boven ons een fel licht, hier en daar weerkaatsend over de wanden en de vochtige stalactieten en stalagmieten. De verschillende staanders worden aan de buitenrand verbonden door metalen stangen.
Welke kant moeten we op? Rechtuit? Ja, maar welke dan? Voor ons zien we minstens vier niveaus met deuren, hekken of gewoon open gaten. Teveel keus om te markeren op mijn shirt!
Hoever zouden we inmiddels al onder de grond zijn?
Het vervolg: Klik hier
