Rivierkreeftjes

Daar zitten wij dan, bij een geweldige kolk. Nu bij laag water afgesloten van de rivier. 
Het is hier heerlijk, de zon schijnt, het water is koel, net als het drinken in onze koelbox. 
Na een flinke zwempartij lig ik rozig in het gras. 

Ik voel hoe een vlinder langs mijn knie omhoog loopt, 
ik moet moeite doen om mij te ontspannen en tegelijk te genieten van het mooie diertje.
 Jemig wat kan dat kriebelen! Een rilling gaat door mijn lijf en kippenvel verschijnt. 
Grappig, het rillen heeft de vlinder niet gemerkt, maar bij het opkomen van mijn kippenvel vliegt hij op. 

Een heerlijk gevoel maakt zich van mij meester. Langzaam doe ik mijn ogen dicht en val ik in een diepe slaap. 
In mijn droom komt weer die vlinder, maar nu groot, heel groot. Hij gaat op mijn neus zitten en tikt zacht tegen mijn oogleden, met zijn vleugels. Ik lig simpel te genieten.
 Het tikken wordt harder en eigenlijk niet lekker meer. Ik voel hoe druppels langs mijn wang naar beneden lopen. 

Staat die vlinder nou te pissen? De vlinder wuif ik weg en ik ga zitten. Gegrinnik haalt mij nu echt uit mijn slaap. 
Ik doe mijn ogen open en daar staan mijn beide dochters met waterpistooltjes. Iets verderop zie ik mijn vrouw lachend kijken. ‘Ik zou maar in de schaduw gaan liggen je begint op een kreeft te lijken’ 
Een rivierkreeft in dit geval en flink gebakken. Mijn rug is wit, mijn buik vuurrood. Ik sta op (verbijt de pijn) en loop heel voorzichtig naar de schaduw van de bomen. 

Nu moet ik weer gaan zitten, maar iedere plooi van mijn buik die zich oprolt ( ja helaas, die heb ik) is een kwelling. 
Het brandt, het schuurt en het trekt! Als ik dan eindelijk zit, fladdert er een vlinder die langzaam omhoog loopt bij mijn knie: ie, au, oe, nee, stop. Een paar pesterige slagen met de vleugels en weg is hij weer.