Hieronder het vervolg op:
Deelt twee in mijn autodidactische schrijfcursus. Thema spanning, subthema Psychologisch.
Thuis krijg ik de vraag of ze mij willen helpen en boos roep ik "NEE. Het is een… zaak"!
Zowel mijn vrouw als kinderen schrikken van mijn reactie: "Sorry," zeg ik en ik ga naar boven. De koptelefoon zet ik op en ik kijk weer naar het scherm. Nee, scherm aan de kant, de hoofdpijn begint nu al. Dan maar weer een muziekje op.
Ik zink weg in een diepe slaap. Dromen van stelen, recht doen door stelen, op een veel grotere schaal dringen zich aan mij op. Er zijn zoveel zaken die de klanten belazeren door iets te bieden dat niet echt is.
Ik wordt wakker met een gevoel van verkwikt zijn, maar de hoofdpijn is niet weg. Ook mijn humeur laat nog te wensen over. Ik moet iets doen, zorgen dat ik dat gevoel kwijt ben. Dat rotgevoel, dat in principe door die koptelefoon wordt veroorzaakt.
Dan maar meteen.
Ik spring op de fiets, die keten is groot genoeg, missen zullen ze een zo’n apparaatje niet. Ik loop naar de verkoper en vraag naar een mooi exemplaar. Of hij hem even uit de doos kan halen. Dat kan, hij blijf bij mij staan. Logisch, dat piep-ding tegen diefstal zit aan de doos. Demonstratief koppel ik hem aan mijn telefoon. Hij doet het, ‘ ik probeer hem even zeg ik tegen de verkoper’.
Dat geeft mij mooi de gelegenheid om stiekem een telefoontje te plegen, de site geeft de mogelijkheid om direct een specifieke verkoper aan de lijn te krijgen. Ik hoef zelfs niet te spreken, alleen maar nummers in te typen (ik had zijn naamkaartje gelezen) Ik had een goed excuus die andere koptelefoon deed het immers niet goed.
Barry verexcuseert zich bij mij, "ik ben zo bij u terug" zegt hij terwijl hij al wegloopt. In de tussentijd is de koptelefoon in mijn rugzak verdwenen. Rustig loop ik naar buiten. Hier zal ik nooit meer komen.
Even geeft het een kick, dan begint de tweestrijd in mijn hoofd en komt de hoofdpijn des te heviger terug.
#schrijfuitdaging , #spaning , #Koptelefoon , #Psychologie , #schrijven , #verhalen
