Ballenbak

In ons gezin zijn tennisballen een verbruiksvoorwerp. Dat klinkt vreemd. Normaal gesproken is een tennisser betrekkelijk zuinig op zijn ballen. Natuurlijk, ze gaan niet oneindig mee, maar ze worden gekoesterd en goed behandeld. Zo niet bij ons.

En de grap is, wij tennissen niet eens, mijn maatje en ik.

Wij hebben een kleine zwarte hond die verzot is op tennisballen. Hij doet er, figuurlijk, een moord voor. Natuurlijk figuurlijk, de kleine man doet geen vlieg kwaad. Ondanks zijn slechte naam. Je doet hem geen groter plezier dan met een nieuwe tennisbal. Hij springt enthousiast om je benen en kan niet wachten tot hij, braaf zittend op zijn hondenmand, zijn kado in ontvangst heeft mogen nemen. Met zijn machtige kaken behandelt hij de bal als een soort kauwgum. Ik moet direct weer denken aan die mierzoete hubba bubba kauwgom van vroeger. Een enorme roze blok chemisch goedje waar je acuut pijn in je kaken van kreeg. Stef heeft daar geen last van. Hij ligt tevreden kauwend op zijn kussen. Zijn kaken zijn tegen serieuzer werk bestand.

Ineens, ja hoor, pttssss. We horen het, de bal is alweer lek. Stef staat op en legt het kleffe geval op je schoot. “Spelen baasje?”