Wie ben ik, in het diepst van mijn bestaan.

Wie ben ik. Voor velen ben ik een voorganger, iemand die de weg wijst. Vooranderen weer een lastige vragensteller, iemand die kritiek heeft op maatregelen van de overheid, wantrouwen heeft naar de rechterlijke macht. Sommigen zien me als een bewogen mens, betrokken bij zwakkeren. Iemand die er niet tegen kan als er onrecht wordt gedaan. Iemand als #Baybasin onterecht levenslang zit opgesloten. Of een professor #Stapel die gegevens manipuleert en wordt uitgekotst. Alsof we zelf zonder zonden zijn. Mijn kinderen zien me als vader en mijn kleinkinderen als een opa die er voor ze is, maar ook wel druk is met andere dingen. Mijn vrouw ziet me als een trouwe, liefhebbende en soms ook wel lastige man. Iemand met een soms somber, soms bijna depressief karakter. Zelf zie ik mij – wat een rare zin – als een wisselvallig persoon. Soms vrolijk, optimistisch, maar ook dikwijls bezorgd en zwaarmoedig. Soms vol vertrouwen dat het ooit allemaal goed komt. Maar ook dikwijls bezorgd over de weg die mijn kinderen en kleinkinderen nog moeten gaan. Soms schijnt de zon en is er vakantie en een gezellig wijntje. Maar ook dikwijls is er somberheid, sleur en een verdovend wijntje. Maar wie ben ik dan écht. Ik werd stilgezet bij het wereldberoemde gedicht van Dietrich Bonhoeffer, en ik herkende mij in de gedachten van deze onvergelijkbaar moedige man:

Wie ben ik?Wie ben ik?

Men zegt mij ook
dat ik, gewend om te winnen
en evenwichtig van zinnen,
lachend mijn ongeluksdagen draag.

Ben ik dat werkelijk,

wat anderen over mij zeggen?