Inleiding
Het fenomeen ’loverboys’ is vaak op terug te vinden op het nieuws. Politici hebben het erover en organisaties als Stichting Stoploverboys Nu, Scharlaken Koord (Beware of Loverboys) zwijgen ook niet over het onderwerp. Op scholen wordt er ook vaak voorgelicht over dit belangrijke onderwerp. Zodra een meisje het slachtoffer wordt van een loverboy wordt ze door de rechter in een zorginstelling geplaatst. Uit een uitzending van Zembla ‘Verliefd, verkracht en vermist’ van 10 april 2014 blijkt dat maar liefst negentig slachtoffers van loverboys zijn weggelopen uit een zorginstelling. Naar aanleiding van dit incident schreef de staatsecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een brief naar de Tweede Kamer waarin hij zijn ongenoegen uitte over de ernst van de loverboyproblematiek en de recidivegevaar van loverboysslachtoffers.
Zelfmoord en recidivegevaar
Verder is het ook veelvuldig op het nieuws geweest dat loverboys de laatste tijd vaker zelfmoord plegen na hun ‘gruwelijke daad’ dat blijkt uit een artikel van de Volkskrant van 16 maart 2015 . Zoals een 16-jarige meisje dat aangeboden werd aan 80 mannen, veelal getrouwde. Opvallend is ook het eerder genoemde recidivegevaar van de meisjes. Het liefst willen ze terug naar de loverboy en zijn vaak nog steeds verliefd op hem. Hoe is het mogelijk dat meisjes ten prooi vallen van een loverboy en zelfs terug willen keren? Terwijl er zoveel aan wordt gedaan om dit te voorkomen
Op school wordt er voorlichting gegeven en de media zwijgt niet over het onderwerp. Er zijn nu veel meer instanties dan vroeger die klaarstaan voor de slachtoffers en die er voor zorgen dat de meisjes niet in handen van een loverboy belanden? Zoveel preventieve middelen om meisjes te beschermen en toch belanden ze in de handen van een loverboy? De grote vraag blijft ook vaak: gebeurt alles dwangmatig of kiezen ze er toch zelf voor?
Wat is eigenlijk een loverboy?
“Loverboys zijn mensenhandelaren,” riep Ivo Opstelten van de VVD in 2012. Mensenhandel is verboden krachtens artikel 273f Wetboek van Strafrecht. Volgens auteur Karin Bongers, buiten loverboys slachtoffers uit volgens een de loverboymethode. Deze methode zijn in twee ‘groepen’ te verdelen: de klassieke loverboymethode en de loverboymethode 2.0. De klassieke methode kenmerkt zich door het ronselen van slachtoffers op fysieke plaatsen. De loverboymethode 2.0. is meer gericht op het internet (Bongers 2012, p. 9).
Loverboys en social media
Ik ben van mening dat Social media zoals Hyves en Facebook het probleem van loverboys hebben versterkt. Deze sites hebben het ronselen van meisjes voor deze criminelen namelijk een stuk makkelijker en goedkoper gemaakt. Waar zij vroeger hun slachtoffers zochten in discotheken en bioscopen, hoeven ze nu alleen maar de computer aan te zetten. Ouders hebben hier ook geen toezicht op en hebben soms geen flauw idee wat hun kroost uitvoert op het net.
Loverboys laten een meisje dan bijvoorbeeld de webcam aanzetten en maken ondertussen foto’s van haar, waarmee zij het onschuldige slachtoffer chanteren. Als het arme meisje niet meewerkt dan bedreigen zij haar (bijvoorbeeld door deze foto’s, video’s te laten zien zullen zijn op internet, school etc). Meestal is het meisje bang en weet ze niet wat ze moet doen. Het contact met de ouders is vaak toch al niet goed en dan zit ze vast. Ze stemt toe en zit voorgoed vast. Voor dit soort ernstige problemen is online weinig hulp beschikbaar behalve dat zij anoniem kunnen chatten met medewerkers van de Kindertelefoon.
Loverboys zijn nog altijd een groot probleem in ons land en naar mijn mening wordt er te weinig aan gedaan. De meisjes zouden meer steun moeten krijgen of nog beter voorgelicht moeten worden. Wat vinden jullie, wat kunnen we als maatschappij nog meer doen om deze afschuwelijke praktijken te stoppen?
