Hans

@hans1671102377 · 21 Jun 2024

Follow Following

Bechamel Mucho

In dit ultieme zomerboek volgen we Alex, entertainer bij een clubhotel op Mallorca. Wie zijn we als we niets hóeven? Geestig en ontroerend schetst Verhulst ons onvermogen om de boel de boel te laten.

Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.

Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of eigenlijk: wie hij wil zijn.

Verhulst mikt echt op wat in zijn ogen het hart van de meute is: ‘Clubhotels en cruiseschepen werden al lang niet meer bevolkt door rijke stinkers; het was de vakantiebestemming geworden van de scharrelaars die bespaarden op hun tandvullingen om twee weken per jaar de rijken na te apen.’ Het na-apen van de rijken: zo kunnen we de overtuigingen van de cast van Bechamel Mucho wel samenvatten.#vakantie