K*nker kanker, deel XI de uitzending

Woensdagavond 23 oktober is het dan zo ver. Om 20.30 uur is de uitzending van mijn vader. Zijn droom zal centraal staan in de aller laatste aflevering van het seizoen 'De wereld rond met 80 jarigen.' Ik kijk thuis, samen met mijn vader naar de aflevering. Ik ben erg benieuwd hoe ze alles in elkaar hebben gezet. Zodra het programma begint voel ik de emotie al opkomen. Het was begin dit jaar, februari, dat we gebeld werden. Ze waren al een tijdje op zoek naar mijn vader. Ze wilden hem al benaderen voor het tweede seizoen, maar kennelijk had ik mijn contactgegevens niet goed vermeld. Ik weet ook nog hoe ik me voelde in februari. Net uit het ziekenhuis. Ik had nog heel veel last van mijn gewrichten en vooral mentaal was ik nog niet echt sterk. Ik overleefde eigenlijk een beetje van dag tot dag in mijn bed of bij de revalidatie in het ziekenhuis. Toen duidelijk werd dat ik ook mee mocht, toen wist ik dat er iets moest gaan veranderen. Dus meer sporten en proberen aan te sterken om de reis te halen. En om een maand alleen thuis te zijn, want mijn vader ging natuurlijk eerder weg. Wat er ook gebeurde is dat ik mijn biologische broers en zussen heb ontmoet. Ook dat was emotioneel gezien behoorlijk zwaar. Ik mocht dit niet delen met mijn vader en ook niet dat ik in Suriname naar hem toe zou komen. Maar als ik zo naar de uitzending kijk, dan begrijp ik het wel. Het moment dat ik mijn vader verras is echt heel mooi. Hij had het gehoopt, maar niet durven verwachten. Door zijn tranen heen maakt hij de opmerking dat ik er netjes uit zie. Hij let doorgaans niet echt op wat ik aan heb! We hebben een mooie tijd samen met Dennis gehad in Paramaribo. En als ik nu terug kijk op deze periode, dan is eigenlijk alles wel een beetje samen gevallen met deze reis. Ik leerde dat ik best wel sterk ben, als ik maar geloof dat ik iets kan. Ik had mijn zinnen gezet om mee te gaan en het is gelukt. De ontmoeting met mijn broers en zussen zorgde voor een stukje heling in mijn leven. De vragen die ik had, heeft mijn familie voor een deel kunnen beantwoorden. Het geeft mij rust en ook een plek in het leven. Ik ben geliefd door mijn familie en gewild. Dat is heel belangrijk als je je dat heel je leven afvraagt. En het eigenlijk niet geloofd. Ik zit nu een stuk beter in mijn vel. En dat is me na deze reis allemaal duidelijk geworden. En het mooie van alles is dat mijn positieve houding stand blijft houden en ik daardoor steeds meer nieuwe dingen mee maak. Ik laat mezelf steeds meer zien, door onder andere deze blogs. En dat komt weer aan bij mensen. Mijn volgende stap is dat ik mijn verhaal ga delen op een podium. Ik heb mezelf hiervoor opgegeven en 27 november zal ik in Haarlem mijn verhaal vertellen. Daar komt nog een aparte blog over natuurlijk. Ik ben nog erg bezig met hoe ik dat het beste kan doen, maar gelukkig krijg ik daar hulp bij. Het is altijd mijn droom geweest om op een podium te staan. Ik wil mensen motiveren en inspireren. Ik heb er onwijs veel zin in. Ik vind het ook eng, maar ik heb de laatste tijd geleerd dat de meest mooie dingen gebeuren buiten je comfort zone. Ik heb geen idee waar dit avontuur mij weer naar toe zal leiden. Maar dat ik nog niet klaar ben hier, dat staat als een paal boven water. De k*nker kanker die vorig jaar een onderdeel van mijn leven werd, brengt het beste in mij naar boven. En als het dan perse wil blijven, nou dan maak ik er maar het beste van. Kop omhoog en zie mij maar eens te stoppen!!

Kijk hier de aflevering terug van mijn vader in Suriname.

https://www.kijk.nl/sbs6/dewereldrondmetjarigen/videos/1swQrWrzqEf/de-wereld-rond-met-80-jarigen

Jan en de palmboom

Don JuJan