4
Wat een vreemde tijden zijn het. Het corona virus heeft ons allemaal in haar greep. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me nog niet verveel door het binnen zitten. Aangezien ik een risicogroep ben laat ik zo weinig mogelijk mensen bij mij in de buurt. Of eigenlijk niemand. Toen mijn vader spontaan de buurvrouw binnen liet en die mij wilde knuffelen, werd ik bijna gek. Goed, het was wel weer twee weken geleden, maar zelfs toen wilde ik het niet. Alle afspraken zijn telefonisch en de oncoloog heeft besloten alles even te laten zoals het is. Dan hoef ik niet naar buiten om bloed te prikken. Ik moet nu wel een injectie hebben, die ik zelf nog niet eerder heb gezet. Maandag komt de huisarts, tenminste ik sta op de lijst. Maar toen zei de assistente, dat ze niet wist hoe laat. Als ze bij een besmet persoon is geweest dan moet ze zich in en uit haar beschermingspak hijsen. Hmm, dan wil ik natuurlijk al weer niet dat ze langs komt. Dus ik heb eigenlijk vandaag nog om mezelf de injectie te geven, zodat ik haar kan afbellen. Ik geef mezelf 3x per week een injectie, maar deze naald ken ik niet goed. Het is er zo eentje die je tegen je huid zet en dan springt die als het ware door je huid. Maar goed ik heb nog de hele dag om dit voor elkaar te krijgen.
De laatste keer dat ik bij de oncoloog was zei hij iets wat ik eigenlijk wel wist, maar op een of andere manier bleef het nu een beetje hangen. Hij heeft wel vaker gezegd dat hij mij op de intensive care heeft ontmoet. Hij kreeg de opdracht op met mij te praten en zag mijn gegevens en dacht, dit is een afscheidsgesprek. Hij maakt een kruisje in de lucht voor zijn borst. Maar toen hij mij zag, zag hij iets anders. Hij zei je had iets en dat zie ik iedere keer als je hier bent. Soms moet ik je verdedigen bij andere doktoren over de werkwijze, maar dan leg ik uit wat ik zag. Een bepaalde drive en nieuwsgierigheid. Ik zeg wel dat jij mijn favoriete patiënt bent, maar dat ben je echt. Je hebt iets speciaals. Ik dank hem voor de lieve woorden en zeg dat als doktoren hem lastig vallen, ik graag met hen in gesprek ga, want ik ben blij met mijn zijn aanpak. Ik ben nog lang niet klaar. Ik heb geen zin om op te geven. Dat zit helemaal niet in mijn hoofd. Het neemt mij wel even terug naar de ziekenhuisopname, toen de arts zei we gaan je niet reanimeren. Dat heeft geen zin. Het had dus echt geen zin. Het was echt kantje boord met mij. Ergens realiseer ik me dat niet volledig. Ik voel dat niet. Ik hoor het wel en besef het wel, maar ik voel het niet. De week daarna blijft dat in mijn hoofd zitten.
Had ik hier nog wel moeten zijn? Ik kan niet veel met die gedachte. Het is te groot op een of andere manier. En ik probeer er van een andere kant naar te kijken. Ik ben hier nog. Maar waarom? Waarom ben ik hier nog? Is er iets wat ik moet doen, iets wat ik nog moet ervaren? In mijn verhaal wat ik vertel zeg ik dat ik op zoek ga naar mijn eigen geluk. Wat is dat geluk dan, waar zit het dan in? In deze periode dat je dus op jezelf bent aangewezen, is dit de vraag die mij constant bezighoud. Waarom ben ik nog hier? Wat moet ik nog doen? Een tijd geleden heb ik een Journey gedaan. Daar kreeg ik best wel wat antwoorden op vragen die ik had, dus mijn gevoel zegt dat ik weer een Journey moet doen. Maar ja, dat is op dit moment een beetje lastig. Deze optie staat wel boven aan mijn lijstje.
Het is een grote vraag waar ik mee bezig ben. Geen idee wat er uit zal komen, maar ik ben wel heel erg nieuwsgierig.
Ik ben ook bezig met mijn eigen verhaal te verdiepen. Na Haarlem, zou ik in Den Haag gaan staan. Ik heb mijn verhaal doorgestuurd naar een coach en die heeft dit weer laten zien aan zijn vrouw die regisseur is. Ze vroeg aan haar man of ze met hem mee mocht als hij mij ging coachen, want ze zag iets. Ze wilde er perse bij zijn. Ik ben behoorlijk nieuwsgierig over wat het is wat zij dan ziet. Ik weet dat ik in mijn verhaal nog meer de diepte in kan gaan. De eerste keer rolde het verhaal uit mijn mond alsof het niets was, maar dat kwam ook omdat ik een bepaalde afstand had van het verhaal. Hoe wordt het als ik meer connectie maak met wat ik vertel. Ik wilde Den Haag gebruiken om te onderzoeken welke plek mijn broers en zussen innemen. Ik voel me heel erg verbonden met hun en vraag me af of daar misschien nog iets meer onder zit. Ik zou het vooral leuk vinden als zij naar dat verhaal kwamen luisteren.
De vraag waarom ik hier nog ben, houd mij voorlopig nog wel even bezig. Misschien ook wel goed. Ik ben niet bang voor het antwoord. Maar ja, als ik het heb... Ben ik er dan nog?
#k *nkerkanker
