Niets is meer hetzelfde. Dat is best wel jammer. Als ik nu iets voel, dan lukt het mij wel om rustig te blijven. Maar soms mijn omgeving niet. En daar is het dan weer, de k*nker kanker. Nu heb ik last van mijn ogen. Ik wilde naar de opticien voor een controle. Ik kan niet meer focussen in de verte. Als ik nu thuis ben dan plak ik mijn oog af. Of ik gebruik een 3D brilletje, waar ik 1 kant heb afgeplakt. En de andere kant heb ik het glaasje er uit gehaald. Vroeger kreeg je een sticker met een eendje op je oog en moest je zo een tijdje door het leven. Nu moet ik naar de oogarts en mijn oncoloog inschakelen, want misschien moet er wel een scan van mijn hoofd worden gemaakt. En dan pas bedenk ik stel je voor dat de k*nker kanker in mijn hoofd zit. Ik wil niet meegaan in die vibe. Dan word ik down en dat wil ik juist niet. Begrijp me goed, ik wil ook niet mijn hoofd in het zand steken. Wordt ook lastig, want ik zie geen diepte meer. Maar het is direct alarmfase 1! Het is nu nooit meer een koudje of een klein dingetje. Het is alle hens aan dek. Ik ben blij dat de doktoren om mij heen direct handelen en hun best doen om zo snel mogelijk te schakelen. Ik baal nu omdat ik nu morgen niet kan zwemmen. Dinsdag is de dag dat ik naar het inloophuis ga en in de ochtend lekker ga knutselen met mijn lotgenotengroepje. Daarna ga ik door naar het zwembad en doe ik een uurtje oefeningen in een bad van 32 graden. Echt heerlijk. Maar morgen zit ik in het ziekenhuis bij de oogarts. Ik heb inmiddels veel doktoren gezien, maar ik ben nog nooit bij de oogarts geweest. Weer een nieuwe ervaring. Hopelijk kan een vriendin met mij mee. Zo niet, dan ga ik met de bus. Ik merk dat het lopen op straat en het zien van diepte lastig is. Maar ook dat gaat me wel lukken. Dat is het minste van mijn zorgen.
Maar sinds mijn laatste therapie, merk ik dat ik niet meer zo snel in de stress schiet. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind dit allemaal niet leuk maar ik blijf rustig. Heel langzaam neemt mijn vertrouwen het over. Ik blijf geloven in alles wat ik doe. Ik luister heel veel podcasts en lees heel veel boeken, of luister ze tegenwoordig. Hierdoor lukt het mij om te blijven focussen op mezelf, in plaats van omstandigheden waar ik geen invloed op heb. Dat geeft heel veel rust. Vroeger kon ik behoorlijk boos zijn en uit mijn doen omdat zaken niet gingen zoals ik graag wilde. Een beetje vechten tegen wat is. Het kost heel veel energie en het levert je helemaal niets op. Daarnaast word je er geen leuker mens van. Ik was vaak chagrijnig als dat gebeurde. En nu vraag ik me af of ik er invloed op kan hebben, zo niet dan laat ik het los. En verspil mijn energie er niet aan. Dat geeft mij ruimte voor andere dingen waar ik wel invloed op heb. Ik kon me destijds niet voorstellen dat ik me ooit zo zou voelen. Maar het is fijn om een soort lichtere versie van die altijd boze ik te zijn. Het gaat van zelf.
Het kost mij geen moeite. En het past dus perfect bij de opleiding die ik heb gedaan als effortless coach. Dus weet ik uit eigen hand dat de methodes die ik toen heb geleerd allemaal echt werken. Dit is wat de methode van Byron Katie mij heeft geleerd. Niet vechten tegen wat is, maar accepteren wat is. Dus morgen ga ik naar de oogarts en dan hoor ik wat er aan de hand is. Vanavond ga ik met mijn beentjes op de bank en ga mediteren. En laat ik al mijn vragen los.
#k *nkerkanker
