Inmiddels heb ik het hele riedeltje gehad, wat betreft mijn ogen. Ik ben bij de oogarts geweest. Die kon niets vinden. Daarna werden mijn ogen gemeten en alleen daar werd vastgesteld dat mijn linkeroog inderdaad niet meer goed naar links draait. Maar het is geen lui oog. Dus dan moet er een MRI aan te pas komen. En dat is niet echt mijn meest favoriete bezigheid. Maar ja, ik denk altijd maar zo, het is geen maagonderzoek!! En terwijl ik al deze onderzoeken onderga zit ik niet verlegen om mensen die met mij mee willen gaan. Dat vind ik al heel erg fijn. Mensen bieden het gewoon aan. Maar als je vanaf de andere kant van het land komt rijden om spreekwoordelijk mijn hand vast te houden, dan vind ik dat toch wel bijzonder. En helemaal als je dan de vrouw bent over wie ik eerder een hele blog heb geschreven. Dat is het vreemde van het leven. Ik vind het een mooi moment dat ze gewoon zegt, hoe laat moet ik bij je zijn? Het doet me goed en ik voel me enorm gewaardeerd door haar. Ik had dit niet verwacht. Naar de MRI ben ik alleen gegaan. Dat is alleen maar in een tube liggen en daarna kan ik weer naar huis. Maar zo'n ding maakt ongelofelijk veel kabaal en het is erg krap. En omdat het om mijn hoofd ging kreeg ik ook nog een soort van kap over mijn hoofd. Dus extra opgesloten. Vreselijk. Ik probeer altijd te mediteren. Na een half uur loop ik de gang weer in op weg naar de uitgang. Want geloof het of niet, vanavond sta ik voor het eerst op het podium om mijn verhaal te vertellen. De MRI kwam gewoon even tussendoor.

In de middag meld ik me in de kerk waar het allemaal plaats gaat vinden. En naarmate de avond dichterbij komt, word ik gespannen. Ongeveer een uurtje van te voren komen er bekenden van mij binnen. Mensen die ik verwacht, maar ook mensen die ik niet verwacht. En ja, ook zij is aanwezig. En dat vind ik fijn. En mijn vader is er ook. Ineens wordt het allemaal echt. En ik vraag me af of ik het einde nou wel echt goed weet. Ik verdwijn even uit het zicht en neem het einde nog een keer door. Zal ik het nog een keer aanpassen!? Dat zou de zoveelste keer zijn! Ik probeer te ontspannen, maar dat gaat slecht. Dan beginnen we. En ik ben na de pauze als tweede spreekster aan de beurt. Ik sta te wachten tot mijn voorgangster klaar is en neem nog een keer het einde door. Dan mag ik. De muzikanten spelen een intro muziekje. En met mijn afgeplakte brilletje neem ik de zaal in mijn op. Ik kijk naar Vak 'Karin' en voel me sterk. Dan ga ik van start. En het gaat als van zelf. Ik voel me goed en rustig en vertel mijn verhaal. Af en toe lacht het publiek, waar ik geen rekening mee had gehouden. Maar mijn verhaal rolt gewoon mijn mond uit en ik voel me op mijn gemak op het podium. Voor ik het weet is het voorbij en ik krijg een mooi applaus. Daarna stelt de dagvoorzitter nog wat vragen aan mij. Ik stel mijn vader voor aan het publiek en hij zwaait als een ware BN'er naar de mensen. Als ik het podium af loop word ik opgevangen door Edward, de organisator en hij knuffelt me stevig. Hij is trots. Anderen knuffelen mij ook en spreken hun waardering uit. Ik ga zitten en voel me blij en dankbaar. Dit is wat ik moet doen. Ik weet het zeker, dit is het eerste podium maar zeker niet het laatste. En als de avond voorbij is, dan ontvang ik van iedereen hele mooie complimenten. Mensen willen met mij afspreken en praten over geluk. Ze willen mij helpen om meerdere podia te staan. Ik ben echt in de zevende hemel als mensen oprecht hun waardering uitspreken. Ook van de mensen die ik ken krijg ik knuffels en complimenten. En ik voel me trots en blij en vooral gelukkig.

Vandaag, the day after, is een soort roes. Ik krijg nog steeds mooie complimenten en berichten binnen. Maar 's ochtends zit ik weer bij de huisarts voor mijn maandelijkse prik. En in de voormiddag komt de thuiszorg langs voor de andere maandelijkse prikken. En dan ben je wel weer terug in de realiteit. Maandag ga ik weer naar het ziekenhuis voor een PET scan die al gepland stond. En dan 5 december krijg ik de uitslagen van mijn MRI van mijn ogen en de scan van mijn lichaam. Nu maar hopen dat de goedheilig man in de vorm van mijn oncoloog mooie cadeautjes voor mij heeft. Ik vind zelf wel dat ondanks die bak met ellende die ik over me heen heb gekregen, ik behoorlijk braaf ben geweest. En dus iets lekkers verdien. Als dat lekkers zich aan doet in de vorm van goed nieuws, dan beloof ik dat ik weer in Sinterklaas geloof. En om toch het lot een beetje te helpen, zet ik vanavond mijn schoen en zing ik tot aan maandag iedere avond een Sinterklaas liedje. Ik bedoel, straks werkt het wel!!

#k *nkerkanker #Sinterklaas

Loading full article...