Ik moest er toch weer aan geloven. De uitslag aanhoren bij de oncoloog. En ik heb echt een hele leuke oncoloog, die het toch altijd gezellig weet te maken. Maar ja, klote nieuws blijft klote nieuws. En helaas nu ook weer. Bij mijn oog is een uitzaaiing gevonden. Dus ik moet bestraald worden. Ik wist het wel, maar het blijft natuurlijk klote. Een klein dingetje kan niet gewoon een klein dingetje zijn. Alles heeft te maken met de k*nker kanker. Ik slik, terwijl de oncoloog uitlegt wat er nu gaat gebeuren. Ik ga naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis voor een intake gesprek. En daarna voor behandeling. Het is goed te behandelen, dus daar houd ik me maar aan vast. Ik heb expres niets opgezocht over bestraling. Maar als ik thuis ben ga ik op onderzoek uit. Nu geen pillen, maar echt een behandeling. En dan in mijn hoofd bij mijn oog. Pff. Life sucks op dit moment. Ik merk het aan alles. Ik heb nergens zin in, lig lang in bed en huil. Gelukkig neemt mijn positieve instelling het ook wel weer over, maar iets minder dan normaal. Ik vind mezelf gewoon een beetje zielig op dit moment. En dat na een fantastische avond op het podium. Ik voelde me even sterk. Alsof niets mij kon raken. Een jaar geleden begon deze ellende en nu zit ik weer middenin een rollercoaster. Ik had gehoopt dat het wat stabieler zou zijn, want ik voel me namelijk best goed. Maar het gaat dus helemaal niet goed. En dat is de grootste mindfuck die er is. Ik ga mezelf weer bij elkaar rapen en mijn behandeling met alle vertrouwen tegemoet zien. Ik weet dat ik sterk ben en dit ook kan handelen.
Mijn oudste zus was voor het eerst mee naar het ziekenhuis. Dat vond ik wel lief van haar. Ze toont haar betrokkenheid bij mij. En zo lang kennen we elkaar nog niet. Vooraf dronken we een kopje koffie en ze vertelde mij dat ze geen moeite hoefde te doen om van mij te houden. En dat heb ik ook bij haar en de rest van mijn broers en zussen. Ze zijn er en ze zijn nu inmiddels een onderdeel van mij. Ik vertel haar over mijn avond op het podium en ze vindt het jammer dat ze er niet bij was. Ik leg uit dat ik dat eerst zelf moest doen. Ik heb er niet echt een verklaring voor, maar ik heb hen bewust er niet van verteld. Maar ik vertel dit vast nog een keer en dan nodig ik ze zeker uit. Dan zegt ze dat ze ook nog iets met mij moet delen. Ze zegt dat ik nog een broer heb. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Waar komt deze jongen dan weer vandaan!? En mijn moeder, mijn moeder... Tja, meestal dicht je dit soort gedrag toe aan een Surinaamse man, maar mijn moeder bewijst het tegendeel. Acht kinderen! En deze broer, dit is mijn volle broer. Wij hebben ook dezelfde vader. Hij kent onze andere broers en zussen al meer dan tien jaar en heeft onze moeder ook ontmoet. Het contact is inmiddels wat verwaterd. Maar toen hij hoorde dat ik contact had met de anderen, heeft hij contact opgenomen. Hij wil heel graag in contact komen met mij, omdat ons verhaal het meest op elkaar lijkt. Beide geadopteerd. En van wat ik begreep heeft hij een paar zware jaren gehad.
Dit nieuws kreeg ik dus op dezelfde dag te horen dat ik bestraald moet worden. Het is toch ongelofelijk wat voor curve balls het leven je geeft. En je moet er allemaal maar mee dealen. En dus terwijl ik ongelofelijk verdrietig ben door de k*nker kanker, ben ik ook enorm nieuwsgierig en blij. En ik gebruik de blijheid en de nieuwsgierigheid om door te blijven gaan. De bestraling is slechts een kleine stop in mijn zoektocht naar liefde en geluk. Mijn nieuwe broer leren kennen, dat is een veel groter doel.
