The day after... Het is achter de rug. Gisteren ben ik naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis geweest voor de eerste bestraling. Vanaf toen ik het nieuws hoorde zag ik er al tegenop. Ik kon het maar niet verwerken of er vrede mee hebben. Het maakte mij een beetje teruggetrokken en stil. Ik probeer altijd het positieve te zien, maar het lukte gewoon niet. Dan is het moeilijk om je dagen te vullen. Ik lag veel bed, was snel moe en viel om de paar uur in slaap. Ik denk zelf omdat ik gewoon niet wilde dealen met de werkelijkheid. Een van de weinge plekken waar ik me prettig voel is in het inloophuis met mijn lotgenootjes, op dinsdag. Daar kan ik alles even los laten.
Maar ja gisteren moest ik er toch aan geloven. Samen met Bianca was ik om 7.30 uur in het ziekenhuis. We werden naar een kamertje gebracht. De procedure was me uitgelegd. En dus wist ik dat ik daarna een infuus zou aangelegd krijgen. De verpleegster babbelde er lustig op los tegen haar collega. Ik bedacht me nog, een jaar geleden. Ik zei altijd dat niemand mij zomaar mcht prikken. Nu is het echt iets waar ik me bijna niet meer druk om maak. Ja, ik ga wel altijd naar mijn vaste verpleegster in Heemstede als er bloed geprikt moet worden. Maar verder hebben al zo veel mensen mij gestoken met een naald. Een hele grote grens vroeger. Lijkt nu lichtjaren geleden. Na het infuus komt het frame. En daar zie ik tegenop. Ik wil dat ding niet op mijn hoofd, en zeker geen schroeven in mijn hoofd. En al helemaal geen verdovingen in mijn hoofd, die ja een beetje vervelend kunnen zijn. Ze passen het op mijn hoofd en moeten even uitzoeken hoe ze dat gaan doen met mijn haar. De arts houdt de spuit een beetje verborgen, maar ik heb dat kolere ding al gezien. Daar komt ie zegt hij, adem maar er maar door. Het scheelt dat ik afgelopen weekend de ademhalingsoefeningen van Wim Hoff heb geleerd en ik adem me een slag in de rondte. Maar het zorgt er niet voor dat ik een snijdende pijn voel in mijn hoofd, 4x. Dan draait hij de schroeven vast. Ik voel me opgesloten. De arts zegt dat ik het heel goed heb gedaan. En ik denk weer aan de tijd dat ik het niet eens wilde dat ze bloed afnamen. Het is zo echt allemaal. Een jaar lang kon ik het afdoen met pillen en prikken. En nu bestraling. De k*nker kanker is nog nooit zo echt geweest.
Ik word in een rolstoel gezet en naar de MRI gereden. Daar krijg ik te horen dat ik nog een extra kap op mijn frame geklikt krijg. En daarop een plaat die ze ook vastmaken en daarna aan de tafel. De plaat is zwaar en als ik op de tafel lig kan ik werkelijk geen kant meer op. Dan krijg ik een soort hekje over me heen en daarover weer een kap. En een belletje mocht er iets fout gaan. Ze vragen of ik muziek wil horen, maar dat ding maakt zo'n herrie dat het weinig zin heeft. Dus alleen wat oordopjes en verder niets. De MRI duurt 40 minuten. Ze geven aan hoe lang het steeds duurt. Als ik hoor 4 minuten bedenk ik een liedje wat ik kan zingen wat langer duurt, waardoor ik kan denken oh nu al!? Mama, just killed a man. Put a gun against his head, pulled my trigger no he's dead. Mama, life had just begon, but now I've gone trown it all away. Mama, oohhoo... Nog voor ik de gitaarsolo in wil zetten hoor ik het apparaat afslaan. En ik denk, nu al!? Dan moet ik tien minuten zien te overbruggen en ik bedenk me dat ik toch een app moet gaan maken met meditaties voor dit soort momenten. Als je iemand kent, laat het mij dan weten. Want dat zou echt helpen. Weer 4 minuten, ik besluit om een kerstliedje te gaan zingen. Voor iedereen die mij een beetje kent is dit vreemd gedrag. Maar Mariah helpt me door de volgende vier minuten heen. En voor ik het weet is het over en mag ik er uit.
Terug in mijn kamertje merk ik dat het frame irritant vind. Ik voel de druk op mijn hoofd. Ik vraag een paracetamol en voel me iets beter. De assistent komt binnen en zegt dat ze mij 27 minuten gaan bestralen. Geen 30 maar 27 minuten! Maar er zijn verder geen plekken gevonden op de MRI dus dat ik heel goed nieuws! Ze neemt me naar de Gamma Knife. Ik word weer vastgeklikt op de tafel. Dit apparaat maakt geen herrie en ik kan gewoon meeluisteren met Sky Radio. Zij kunnen mij ook horen en terwijl ik daar lig hoor ik mezelf af en toe snurken. Ik ben nu al kapot. Na 27 minuten word ik er weer uitgehaald en terug gebracht naar het kamertje. En verlost van het frame. De schroeven gaan eruit en dan gaat het frame van mijn hoofd. Ze doen twee ronde pleistertjes op mijn voorhoofd. Alsof mijn duivelshoorntjes afgeplakt zijn. Ik strompel naar buiten en voel de kou. Ik merk dat ik moe ben, maar ook veranderd. Deze ervaring doet iets met je. Ik weet nog dat ik vorig jaar net uit het ziekenhuis kwam en mijn zorgverzekering belde en de vrouw vroeg heb je chemo gehad? Nee. Ben je bestraald? Nee. Oh nou dan kan ik niets voor jou doen, want dat is wel wat er moet gebeurd zijn. Ik zei tegen haar dat de doktoren mijn geen hoop meer geven, maar dat ik niet mee tel als kankerpatiënt bij de zorgverzekering. Apart. Maar kennelijk ben ik nu toegetreden, heb ik mijn badge verdiend. Ik zal ze eens bellen om te vragen wat nu de mogelijkheden zijn. Halverwege dag ben ik thuis. Zo moe en emotioneel. Ineens voel ik vocht over mijn hoofd lopen, mijn duivelshoorntjes lekken. De hebben dus best diep gezeten. Over vier weken mag ik weer.
En nu the day after, ik sta voor de spiegel en denk, ik heb het weer doorstaan. Ik geef niet op. De k*nker kanker ook in mijn hoofd schop ik uit mijn lijf. Ik ben trots op mezelf en terwijl ik mijn hoorntjes voorzie van nieuwe pleisters lach ik. Ik ben gewoon even trots op mezelf! #k *nkerkanker
