#k *nkerkanker
De laatste blog Helse pijnen was lastig. Natuurlijk schreef ik ook over mooie dingen, maar de pijnen namen gewoon de overhand. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter met mij. De pijnen zijn nu stukken minder en ik voel me weer een beetje mens. Ik kan weer meer bewegen en stukjes lopen en voor mezelf koken en zorgen zonder pijn te ervaren. Want eerlijk is eerlijk, dat gaat echt in je hoofd zitten. Ik kon niet meer en wist niet meer hoe ik het moest bolwerken. Positief blijven is 1 ding, maar dan moet het wel een klein beetje mee zitten natuurlijk. Maar goed, genoeg daarover want dat was dus de vorige blog.
Deze blog wil ik juist gebruiken om vooruit te kijken. En ook weer te delen wat ik heb geleerd. Want kennelijk is een chaoot zoals ik toch gebaat mij rust en regelmaat. De afgelopen periode ben ik iets meer voor mezelf opgekomen. Als ik in het ziekenhuis iets niet wilde, gaf ik dat nu duidelijk aan. Niet er in mee gaan, maar zeggen dat het niet kan. Daar had ik wel moeite mee. Maar het geeft mij rust als ik voor mezelf het overzicht een beetje bewaar. Ik probeer alles in kleine stapjes te verdelen. Dat werkt het beste. En zorgt er vooral voor dat ik niet over mijn grens ga. Soms kan ik meer dan de dag daarvoor, dat is mooi maar hoeft niet. En soms juist weer wel. Ik ben blij dat ik dat een beetje ontdekt heb aan mezelf. Het kwam vooral naar voren bij de bestralingen. Ik wilde geen krampaanvallen in de MRI of in het bestralingsapparaat. Dus ik ging op de rem staan en verschoof de afspraak. De bestralingsarts belde natuurlijk wel op en heeft mij gewezen op het belang van de bestraling. Die begreep ik wel, maar ik wilde ook aandacht voor mijn situatie. En die kreeg ik op die manier. De dag van de 3e bestraling was ik super gespannen en vertelde ik aan iedereen die het maar wilde horen over mijn krampen en mijn zorgen daarover. Ze waren allemaal erg lief en ik had het gevoel dat men echt naar mij luisterde. De bestralingsarts was zelfs wat liever met zijn verdoving in mijn hoofd! Hij kwam zelfs tussendoor vertellen dat de bestraling ook wel aansloeg. De tumor in mijn hoofd werd kleiner en was aan het aansterven. Dus dat was heel fijn om te horen en geeft je moed om door te gaan. Het is nu twee weken geleden en ik wacht nu op de controle MRI. Iedereen die mij kent, heeft mijn brilletje met afgeplakt glas gezien. Hopelijk kan ik daar afstand van doen. Kan ik weer rechtdoor kijken en heel misschien zelfs auto rijden. Dat mis ik wel. Ik mis mijn onafhankelijkheid. Maar ook dat zie ik al een stapje. En maak me er pas druk over alles het moment daar is.
Verder merk ik dat ik vooral nog niet klaar ben met mijn eigen verhaal. Ik vind het leuk om aan storytelling te doen en mijn verhaal te delen met mensen. Het verhaal wordt steeds meer en completer. Tenminste zo voelt het voor mij. En gelukkig komen er ook mogelijkheden om te praten. 3 april sta ik in Den Haag op het podium. Ik heb daar heel veel zin in. Ik moet wel goede voorzorgsmaatregelen nemen, want ik houd niet heel veel dingen lang vol. Dus ik moet goed nadenken, wat kan en wat kan niet. Maar wederom dus kleine stapjes en overzicht houden. Dan komt het allemaal goed. Daar ben ik van overtuigd. Het storytelling levert mij op dat ik hardop nadenk over waar ik nu sta en wat ik allemaal heb meegemaakt de afgelopen periode. Maar ook welke kant ik zelf nog op wil. Ik vind het leuk om na afloop feed back te ontvangen van mensen en te horen wat mijn verhaal met hen heeft gedaan. Het is mijn eigen persoonlijke zoektocht naar mijn eigen geluk. En hopelijk hebben anderen mensen daar ook iets aan. Lukt het om iets in gang te zetten bij een ander. Deze keer hoop ik dat mijn biologische familie aanwezig kan zijn. Zodat zij ook mijn verhaal kennen en mij beter leren kennen. Dan kan ik ook praten over mijn adoptie en over wat het met mij heeft gedaan. Dat durfde ik de eerste keer zeker nog niet. Maar ook daarin durf ik stappen te zetten omdat ik weet dat het bij zal dragen aan mijn geluk. En dat is waar het nog steeds om gaat, mijn geluk.
