De tweede wereldoorlog is iets wat mij heel erg interesseert. Ik heb er veel over gelezen en over gehoord. Maar, één verhaal in de vorm van een gedichtje sprong er toch wel echt boven uit. Het gedichtje gaat over een joodse goochelaar en illisionist die optreed onder de naam Ben Ali Libi. Tijdens de tweede wereldoorlog werd hij vermoord door de nazi's.
Michel Velleman, zoals hij "echt" hette, vertrok naar Amsterdam waar hij humoristisch goochelaar werd.
Op vier mei was er een documentaire over deze goochelaar, voor wie intresse heeft, hier de link: http://www.npo.nl/2doc/04-05-2015/VPWON_1233145
Willem Wilmink heeft het gedichtje geschreven over deze goochelaar. Een hele mooie en ontroerende vertolking hiervan is gedaan door Joost Prinsen, daar zijn filmpjes van op youtube. Dan hier het gedicht:
Ben ali Libi
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,
dus keek ik er met verwondering naar:
Ben Ali Libi. Goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij de kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bosjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Er stond al een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In 't concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
