Wandelen, zeker in de bergen, is niet alleen een lichamelijke maar ook een spirituele ervaring. een moderne vorm van meditatie. Bidden met je benen. Het is zeker ook niet voor niks, dat je hoog in de bergen zoveel kruisen, kapelletjes en madonna"s tegen kom. Zeker in Italië.

Vallantavallei

Het is dan ook niet toevallig dat we in Castello bij de merkwaardige kerk met een volledig beschilderde voorgevel vertrekken. Het is het pad naar rifugio Vallanta op de bekende tour van de Monte Viso. Een mooi pad met sterk stijgende stukken, die je naar adem doen happen maar ook vlakkere gedeelten, waar je weer bij kan komen. Als plantenliefhebbers kunnen we ook een kleine rustpauze inlassen bij het ontdekken van weer een zeldzaam kleinood, in dit geval één kievitsbloempje met afhangend geblokt bloemhoofdje. Het doet mij wel wat denken aan een vermoeide bergwandelaar.Onze route voor vandaag ligt nog niet helemaal vast. Afhankelijk van de omstandigheden en de conditie willen we nog kunnen kiezen. Op een splitsing moeten we al beslissen, ofwel rechts op naar de verlokkelijke bergmeren van Bertin en Lungo, ofwel rechtdoor naar de rifugio Vallanta, gelegen aan het Lago della Bealera Fourisa. We kiezen voor rechtdoor. Het pad wordt plots breder en iets verder is er een kleine kraan bezig om het pad te verbeteren. Een vreemd maar ook bevrijdend zicht op deze hoogte, het buldozertje David zien vechten tegen de bergreus Goliath.

Tot mijn blijde verwondering komen we hier ook de oppeppende buldozer onder de planten tegen, mijn lievelingsplant Rhodiola rosea. Ik knabbel wat overmoedig op een blaadje, maar de smaak kan mij niet echt bekoren, gelukkig kan een slokje fris beekwater de verdrogende smaak wegspoelen.

Zicht op Monte Viso

We naderen ondertussen de rifugio, wolkenslierten worden hardnekkiger en onttrekken ook de indrukwekkende Monte Viso aan ons zicht. Daar ergens moet die 3841 meter hoge blok graniet aanwezig zijn. Plots schuift het wolkengordijn even open en zien we niet alleen de hypermoderne refugio maar ook de onverbiddelijke Monte Viso. Indrukwekkend zo plots en zo dicht bij ons.

Het is middag en we besluiten om binnen te picknicken. Het is kil hier op 2450 meter. Binnen lonkt de luxe van een modern espresso-apparaat, helaas de machine werkte op dit moment niet meer. Dus thee drinken maar.

Losettapas

We zijn met zijn zessen en Eddy met de kapotte knie besluit om dezelfde weg weer af te dalen. Al moedig dat hij zo ver geraakt is. De rondweg die wij gepland hadden over een niet zo duidelijk paadje kan, na informatie in de refuge, ook niet bewandeld worden. En....dus besluiten wij, Hilde Miguel, Christine, Chantal en Maurice om dan maar de grote sprong te wagen over de Passo della Losetta 2872 meter hoog en verder dan via de lange vallei van Soustra rechtstreeks terug te keren naar onze verblijfplaats Chianale.

Dus op naar de Losettapas. Een goede keuze? De Monte Viso speelt steeds meer verstoppertje, het pad wordt steeds onduidelijker en de sneeuw steeds hoger. Spannend, inspannend maar onvergetelijk mooi. Nog even twijfel over de juiste col, naar rechts wordt de Passo di Vallanta aangeduid en naar links waar ik de Losettapas vermoed, wordt....niets aangeduid. Gelukkig ontdekt ik nog wat padsporen en na nog een half uurtje vrolijk ploeteren in de sneeuw staan we bij het steenmannetje, ja geen sneeuwmannetje, op de col. Ook Maria onbevlekt is van de partij in haar blikken onderkomen.

Afdaling in sneeuw en mist

Wij vrolijk, maar de afdaling ziet er opeens onzichtbaar uit. Wit beneden en wit van boven. Gelukkig loopt er een voetspoor in de sneeuw voor ons uit. De enige mogelijkheid om beneden te komen, is dat spoor volgen en dan maar hopen dat die mens de goeie richting uitgegaan is en dat die voetafdrukken niet plots verdwijnen in de witte ijlte voor ons. Volgens de kaart moeten we links aanhouden en dat doen de onbekende sporen ook, en ook dat geeft enig houvast. We dalen, al lijkt het wel op dwalen, maar met het dalen komt er ook enig licht en worden lucht en land langzaam weer van elkaar gescheiden. De lange grazige vallei van Soustra ligt voor ons, na nog nog enkele uren stappen en groen opsnuiven, kunnen we weer veilig landen in Chianale. Met dank aan de onbekende voetsporen voor ons.