pennybrown923

· 25 Mar 2022

Follow Following

Beyond Milton — Ontdek de echte magie van metafoor

„De aard van visionaire fantasie, of verbeelding, is bijna geen bekend, en de eeuwige aard en onveranderlijkheid van zijn altijd bestaande beelden wordt beschouwd als minder langdurig dan de dingen van vegetatieve en generatieve natuur; toch bijt de Eik zowel het stof als de sla, maar zijn eeuwige beeld en Individualiteit schopt nooit de emmer, maar laadt zich op door zijn zaad; net zo keert het fantasierijke beeld terug door het zaad van contemplatief denken; de geschriften van de profeten schetsen deze oorsprong van de visionaire fantasie door hun verschillende hemelse en goddelijke beelden zoals gevonden in de werelden van visie” - - William Blake, een visie op het laatste oordeel (1810)

„De reden wordt getypeerd als in de zeer constructies op welke reden gebaseerd is, ontstaan uit onze echte ervaringen. Creatieve geest is niet eenvoudig extravagant, want het is een creatieve geest, met name analogie en metonymie, die de algemene toewijzingen die worden gekenmerkt door onze schepselervaring verandert in soorten rede - - vormen aanzienlijk extravaganter dan de bovennatuurlijke verklaring van de objectivisten is aangenomen” - - George Lakoff, vrouwen, vuur en gevaarlijke dingen (1987)

Het onderzoeken van deze boeken is iets van een praktijk in de religieuze filosofie. Mogelijk accepteert men wel of niet, zoals oude stijlhypothesen van representatie en belang vereisen, dat er een taal „daarbuiten” is in het licht van traditionele classificaties, essentiële en adequate omstandigheden en predikaatanalyses. Met die overtuiging komen specifieke vitale normen voor een hypothese van analogie: dat er een „strikte”, niet-niet-letterlijke taal is in tegenstelling tot de metaforische taal van representatie; dat deze „conventionele” taal duidelijk is, terwijl gelijkenis taal is die gedegenereerd, voorgrond, uitgelicht, gemaakt is ongebruikelijk; dat er een contrast is tussen abstracte en regelmatige illustratie, en een onderscheid tussen wetenschappelijke en „gewone” taal (een plaats die begon te worden gesaboteerd in een bredere artistieke hypothese vóór de „semantische wending” in het onderzoek naar allegorie die hier werd geanalyseerd, zeker, maar dat was het minst onduidelijk uitgedrukt over allegorie).

Deze normen regeerden het gesprek over representatie gedurende 2000 jaar, van Aristoteles tot toen er aan het begin van de afgelopen tien jaar een wolk leek die niet groter was dan de hand van een man: een boekje van George Lakoff en Mark Johnson, Metaphors We Live By (1980). Ze voerden aan dat, ver van verlevendigen of parasitair zijn op „gemeenschappelijke” taal, gelijkenis cijfers in de overgrote meerderheid van de taal, en de sleutel is tot onze daadwerkelijke overeenstemming; dat vertegenwoordiging verder allesbehalve een wetenschappelijke beraadslaging is, maar bevindt zich in wat de toekomst ons vasthield” ingekapselde menselijke opstelling” - - dus, die betekenis en analogie komen voort uit onze echte ervaring. In een stijl die ondubbelzinnig suggestief is voor de Engelse romantische schrijver, schilder en progressieve William Blake (voor zover ik opmerkzaam ben, was de romantische periode het belangrijkste tijdperk waarin een vergelijkbare hypothese van gelijkenis werd voorgesteld), verklaarden ze tegen de finish van dit boek dat „[m] etaphor evenveel is een stukje van ons werk als ons gevoel van aanraking, en zo waardevol” (Lakoff en Johnson 1980:239)

Alles wat je perspectief op dit werk hebt, het heeft het plan opgesteld voor de volgende discussie. Boeken (om zelfs maar academische artikelen te noemen) over gelijkenis zijn zo overvloedig opgedoken dat het bijna een regelmatige taak is om ze te controleren. Van de zes onderzoeken naar artistieke gelijkenis die hier worden onderzocht (die allemaal sinds eind 1987 zijn opgedoken, en deze zijn zeker niet de enige), komt er een tekort aan een eigen geluidsplaats; drie - - uiteraard - - handhaven het uitzicht van Lakoff-Johnson; en twee blijven binnen het gebruikelijke wereldbeeld. Elk van de makers die hier worden gecontroleerd, stemt er enigszins mee in dat gelijkenis niet alleen een kwestie van woorden is, maar ook een kwestie van overwegingen, of ideeën (of, voor Samuel R. Levin, oorsprong). Levin en Phillip Stambovsky veronderstellen een mooie of figuratieve wereld - - voor Levin bouwen perusers van vers een wereld waarin de zogenaamd bizarre articulatie van een analogie geldig zou kunnen zijn.

In Levins Metaphoric Worlds zijn wetenschappelijke analogieën „articulaties die een niveau van fonetische afwijking in hun organisatie onthullen” (1) Levin leidt af dat sommige, misschien wel de meeste, taal niet-figuratief is en dat er een kritische statabele differentiatie is tussen „freak” en „niet-gedegenereerde” taal meer extravagant dan de kwalificatie onder syntactische en ongrammaticale uitdrukkingen (een kwalificatie die zelf al meer dan twintig jaar scheidt in de etymologie). Wat representaties van gemeenschappelijke articulaties herkent, is dat hoewel normale articulaties gewoon grip op moeten krijgen, allegorieën, beweert Levin, moeten worden geïnterpreteerd.

Levin stelt dat wanneer we artistieke allegorieën begrijpen, we onze oorsprong van de wereld veranderen om te passen bij de „freak” articulatie - - we beschouwen, in zijn termen, een wereld waarin de „gedegenereerde” allegorische articulatie geldig zou kunnen zijn. „De peruser zou moeten beginnen met de echte uitdrukking, maar op dat moment, in bewustzijn van de semantische waterwegen van de schrijver, zou hij door die uitdrukking moeten onderhandelen naar de unieke kennis van de kunstenaar. Deze uitwisseling met betrekking tot de peruser richt zich niet zozeer op een semantische interpretatie als een fenomenologisch of theoretisch construaal „[1] (141-2)

Levin erkent de psychologische demonstraties van „overwegen” (ideeën) en „denken over” (oorsprong), vanuit het ene gezichtspunt, vanuit het ene gezichtspunt, vanuit het voorzien, aan de andere. „Overwegen” is een intellect over situaties die niet bestaan ( Ik stel me een stille oceaan voor/ik denk aan een snickering oceaan), terwijl het voorstellen een intellect is over situaties die echt bestaan, maar afwezig zijn ( Ik stel me een giechelende oceaan/ik stel me een stille oceaan voor). Demonstraties van voorstellen kunnen worden goedgekeurd door een „exacte spin-off” (we kunnen op een dag een stille oceaan opsporen); demonstraties van overwegen en „verbeelden” hebben geen observationele spin-off (we zullen nooit een grinnikende oceaan opsporen).

Levin erkent verder „verbeelding” (wat ideeën voortbrengt) van „denken over” (wat oorsprong produceert). Van de twee mentale activiteiten, gezien het feit dat het meer „epistemologisch gewicht” heeft, op dit record. De denmaker heeft een onmiskenbaar beeld van wat hij zich voorstelt, en oorsprong heeft een plaats met semantiek: iemands idee van een pony is bijvoorbeeld een woordreferentiepassage. Levin stelt zich echter een snickerende oceaan voor, houdt Levin vast, het opzetten van een psychologische ruimte waarin een giechelende oceaan kan worden geplaatst, maar die niet kan worden geladen met een idee. We kunnen denken aan een grinnikende oceaan, maar er geen rekening mee houden, omdat er geen snickerende oceaan bestaat.

Deze „verbeelding” is voor Levin de allegorische motivatie. Allegorische interpretatie, en vervolgens begrip van vers, omvat grotendeels in „het voorstellen van de situaties die, in reële zin genomen, [de 'freak groeperingen 'van figuratieve taal] uitbeelden” (80) In „gezien” ontcijfert een peruser van vers de „gedegenereerde” taal van een allegorische taal niet opvolging; hij denkt eerder aan een wereld waarin die taal waarschijnlijk niet gek zal zijn en de oorsprong die het typeert mogelijk geldig zijn. „[Het] t is uitsluitend door het denken over zulke denkbare resultaten dat een peruser kan vermoedworden aan de kennis of visie die de schrijver heeft bereikt en (onvolledig) heeft gecommuniceerd” (142), een droom die een allegorische wereld maakt „wiens aard, in nietigverklaring van de groepen existentiële relaties beheert in onze realiteit, is vervreemd van normale ideeën van de echte wereld en kan op gepaste wijze figuratief worden genoemd” (237)

Dat is kortom Levins hypothese van wetenschappelijke gelijkenis. Het is in feite een hypothese van het doornemen van specifieke soorten figuratieve gesprekken. Allegorical Worlds is gigantisch wetenschappelijk, maar het hangt ervan af dat zijn hypothese een uitzonderlijke status voor abstracte analogie specifiek en een gedegenereerde status voor figuratieve articulatie in het algemeen wegneemt. Ik voel me aangetrokken tot de gedachte dat het doornemen van vers als The Prelude een wereldmakende ervaring is waarin de gelijkenissen van die wereld waar zijn [2], maar de fascinatie is meer voor de analoge allure van deze gedachte dan voor zijn plausibele precisie. Er komt minimaal nieuws over het vers van Wordsworth naar voren.

Levins hypothese van figuratieve universums suggereert dat artistieke gelijkenissen qua aard verschillen van de illustraties die plaatsvinden buiten abstracte ambachtslieden, en hij geeft geen opzettelijke weergave van dit onderscheid. Ervan uitgaande dat we in ons het universum van een sonnet reproduceren door na te denken over een wereld waarin haar allegorieën in echte zin geldig kunnen zijn, dan zou het op dat moment ook de situatie moeten zijn dat we in ons de kracht van een niet-wetenschappelijke maar allegorische articulatie reproduceren door een wereld te overwegen waar zijn similitudes zijn in echte zin geldig. Maar op dat moment, hoe zouden we Levins gedachte aan lexicalisatie vertegenwoordigen, de plaats waar illustraties kunnen worden gezegd dat ze „de emmer schoppen”, om achtergrond te worden, om, in Levins termen, „niet-freak” te worden? Elke hypothese van sierlijke taal die afhankelijk is van een assortiment van aberrance - - aktualisace, ostranie, Entfremdung - - heeft een hypothese van achtergrond of automatisering betrokken.

Levin zoekt een uitweg uit deze hachelijke situatie door te spreken voor zover iemand zich zorgen maakt over onze eigen taal. Na het Lakoff-Johnson-account in Metaphors We Live By, merkt hij op: „Als ik zeg 'Ik heb drie uur verbrand over dit probleem' of 'Deze hypothese is machteloos', ben ik er niet van bewust dat deze verklaringen in welke hoedanigheid dan ook worden gevormd door ideeën als TIJD IS GELD of THEORIEËN ZIJN GEBOUWEN” (10-11) Levin is blijkbaar bovendien onwetend dat wanneer hij componeert uit een peruser „onderhandelt [ing] de semantische waterwegen van een kunstenaar” (141), hij communiceert hoe hij het leessysteem zou kunnen interpreteren door middel van twee centrale en rondom bevestigde illustraties, THOUGHTS FOLLOW PATHS (een subset van LIFE IS A JOURNEY) en POËTISCHE BETEKENIS IS DEEP (van LANGUAGE IS A CONTAINER). Levins kennis van mindfulness of onwetendheid over zijn eigen regeling is echter geen bewijs dat invloed heeft op de nauwkeurigheid van dit allegorische onderzoek, iets anders dan de afwezigheid van een lokale Engelse spreker van cognitieve opmerkzaamheid dat het individu delen van Siamese wedstrijden niet kan aanpakken (*Wie heb ik je gezien laatste avond met Bill en?) is bewijs van invloed op de juistheid van dat etymologisch onderzoek. De aandacht vestigen op onze menselijke overeenkomst heeft heel weinig, ervan uitgaande dat iets te maken heeft met hoe we ons aanpakken en uitbeelden.