Bezoek

 

In het begin was bezoek ontvangen een moeilijk iets. Ik was moe en had totaal geen inspiratie  een gespreksonderwerp.  Als de papa tegen mij had gezegd: “ik kom helemaal niet langs met de kleine man,” had ik het qua gevoel allemaal prima gevonden.

 Angsten, boosheid en frustratie over onderwerpen die ik totaal uit de context had gerukt. Ik was mezelf niet, tot zover was het duidelijk. Alles wat daar buiten gebeurde, nam ik niet geheel bewust in mij op. In gesprekken met verpleging kon ik totaal geen rode draad vast houden en waren “ik weet het ook niet” mijn standaard laatste woorden achter elke zin.

Waanzin, totale waanzin veroorzaakt door chaos en slaapgebrek hadden mij hier gebracht. Uitgeput tot er geen energie meer in mijn ziel aanwezig was. Onverzorgd en verwaarloosd! Op het laatst stak ik al mijn energie in de verzorging van de kleine man. Hij at drie keer per dag, ging onder douche, op tijd naar bed, op tijd naar school. En dan probeerde ik thuis ook nog leuke dingen met hem te doen. Wat ik nog aan energie had, gaf ik aan hem.

Loading full article...