Bij mama Agnes op de koffie...
Neen, ik was het niet vergeten. Maar er is een uil tussen gekomen en die moest ik even vangen...op papier.
Maar ja, vrijdag laatstleden hebben we weer een leuk scrabble-partijtje gespeeld. Ik heb mama Agnes zoals beloofd de groeten gedaan en haar gevraag om een laatste maal dit jaar of ze nog een Vlaamse spreuk had voor de Yoors-vrienden.
Ze lachte en haalde een papiertje boven dat ze aan de
kant had gelegd. 'Ik heb er een deze week opgeschreven,' zei ze, 'zodoende vergeet ik ze niet'.
Ze had gedacht nu het jaar 2016 bijna voorbij is, wat Vlaamse filosofie aan jullie mee te geven, voor wie het dit jaar niet zo gemakkelijk heeft gehad, voor wie het woelige tijden waren op sommige momenten. Als moeder van vijf kinderen, allemaal jongens, was het niet altijd even gemakkelijk voor haar om die op te voeden. Mijn broers mochten dan misschien ieder op zich een engeltje zijn, ik was er een met een grote B voorop, een 'Bengeltje' om het maar heel mooi uit te drukken. 'Ja, er waren soms eens harde woorden,' zei ze, 'maar...
Mama Agnes't is vrjid stille woar dat nwojt wojt
Ik moest het beamen. Vroeger wist ik niet wat dit betekende. Ik kende wel de woorden maar de inhoud zei me niet zo veel.
Met haar voeten steeds op de grond weet Mama Agnes dat het leven niet altijd 'rozeschijn' en 'manegeur' is. Dus met deze wilde ze zeggen: 'Het is erg (wreed) stil waar het nooit waait'. Ik weet niet als jullie het erin herkennen. Maar het is een spreuk die we gebruiken om te relativeren.
Ook in een goed huisgezin zijn er eens woorden. Maar als er liefde en genegenheid genoeg is, wordt dit allemaal op de juiste manier verwerkt, vergeven en al is dit het moeilijkste soms, ook vergeten.
Met deze Vlaamse wijsheid om van het jaar afscheid te nemen moest ik van mama Agnes jullie fijne feestdagen toewensen en ook en vooral een gezond en voorspoedig 2017.
© Rudi J.P. Lejaeghere & Mama Agnes
