Ik weet het, het is niet anders en we moeten met z’n allen proberen te blijven staan.
Maar deze vrouw breekt weer even ongemerkt mijn hart, ik groet haar zo goed mogelijk met begrijpende woorden, pak mijn karretje en moet er weer voor gaan.


PSALM 42

Vanmorgen heb ik mogen lezen over Psalm 42, dit was naar aanleiding van onze gebedsmail.
Ik lees niet zo vaak psalmen; spreuken, dat is meer mijn ding, die lees ik wel veel.
Maar goed het gaat niet over mij, het gaat over psalm 42 waarin heimwee en weemoed al zingend omslaan in hoop.
Het gaat over een liefde die je moet zoeken, een liefde nergens te koop.
Het gaat over vertrouwend leven, ondanks wat ons oog en hart moet treffen…
Nou die kwam wel even binnen, maar dat de christelijke hoop de dure hoop van bloed, zweet en tranen is, dat moeten helaas heel veel mensen in deze zware Coronatijd noodgedwongen beseffen.
Ik moest gelijk denken aan een vrouw, ik heb haar gisteravond koffie mogen brengen, ik had mijn beschermende kleding aan.
Gepakt in schort, handschoenen en mondkap bleef ik heel even naast haar staan.
Het was al wat laat, ik heb voor het eerst in mijn leven een koffieronde gelopen, het was bijzonder, je komt dan echt bij de mensen thuis.
Ik bleef dus even bij haar staan, Mark Rutte was op de buis.
“Wat is het erg hè, ze gaan voorlopig nog even zo door, nog steeds geen familiecontact.”
Jouw woorden raakten mij, je sprak met een droevige stem, ik had zojuist een lekkere stroopwafel voor je gepakt.
“Voor mijn man vind ik het denk ik het ergste”, je gooide even wat emoties eruit en pfffffff, het wordt echt steeds zwaarder voor mij om bemoedigend te zijn.
Ik hoor niets anders meer dan emoties en het raakt me enorm, het doet echt pijn.
Weet je, je kan niets doen joh en daar sta je dan met je ‘heerlijk’ onpersoonlijk mondkapje, rubberen handschoenen, vanavond niet maar soms ook nog een bril, een jas met lange mouwen en ga zo maar door…
O ja en ook nog WEL even AFSTAND HOUDEN HOOR!
Ik weet het, het is niet anders en we moeten met z’n allen proberen te blijven staan.
Maar deze vrouw breekt weer even ongemerkt mijn hart, ik groet haar zo goed mogelijk met begrijpende woorden, pak mijn karretje en moet er weer voor gaan.
Ik lees dus psalm 42 en denk aan deze vrouw, ze heeft al heel wat achter de kiezen en dit overdrijf ik niet.
Ze toont altijd een goede moed en zelden haar eigen verdriet.
Ze kijkt naar de vogels, ze kijkt met krachtige ogen omhoog en juist niet zwaar neergebogen naar de grond.
Nee juist niet en de woorden zoals in vers vier: “Waar is toch jouw God” komen niet uit haar mond.
Wat een vrouw, haar ‘optreden’ van gisterenavond, is een bemoediging voor mij op deze morgen.
En nu, met het lezen van psalm 42 voel ik mij weer innig geborgen.
De woorden komen samen met gedachten en de gedachten komen weer samen met gevoel.
Het klinkt nu wel een beetje warrig, maar ik hoop dat u nog steeds kan begrijpen wat ik bedoel.
Wacht, dit is geen toeval…vers 2, ik heb hier al eens eerder een gedicht over geschreven.
Ja dat klopt, dat was in 2016 en weet u, ik zal hem aan u meegeven.

Ik wens jullie allemaal een fijne dag vandaag xxx
ZET HEM OP!
Het gedicht heet: NOOIT MEER en ze komt uit mijn bundel: LEER MIJ LEVEN, een bundel over de Heer.

NOOIT MEER…
Dit laat ik nooit meer los, niemand kan dit nog van mij afnemen.
Ze kunnen nog zoveel roepen, ze kunnen nog zoveel claimen.
Het is in een paar woorden niet te omschrijven,
maar ik weet, dat ik altijd op deze smalle weg wil blijven.
Dit laat ik nooit meer los, dat was voor mij al heel snel zeker.
Ik drink nog maar uit ene beker!
Makkelijk? Nee, dat is het zeer zeker niet.
Het is als het hert, dat wordt bezongen in een lied.
In Psalm 42...lezen wij van een hinde, dat smacht naar de waterstromen.
Mijn ziel, is met een gelijk verlangen tot U gekomen.
En ondanks dat belagers roepen, met heel veel spot,
weer ik mij van hun woorden: "waar is nu jouw God".
Ik weer mij en ga er ook niet langer om rouwen.
Ik blijf "gewoonweg" volharden en op U vertrouwen.

door: een Stem van Gedachten
www.angelienahuis.nl / info.angelienahuis.nl

Lees ook mijn andere gedichten m.b.t. Corona in m.n. ouderenzorg: