Billy Roche, „Verhalen uit de regenwatervijver”
Een reeks korte verhalen die zich afspeelt in Ierland - maar met een vaag Amerikaanse narratieve stijl - verbonden door onzichtbare draden die hen verbinden tot een koorroman, het fresco van een klein stadje, Wexford, tussen landelijke herbergen, stations, hotels, benzinepompen, fourniturenwinkels, bars. De verhalen vinden plaats rondom de regenwatervijver, een soort lagune dicht bij de zee, binnengedrongen door semi-zout regenwater in een ongebruikte, donkere en schijnbaar bodemloze steengroeve, een symbool van alles wat niet te zien is, maar bestaat, verborgen en even afschuwelijke als bepaalde kwellingen zonder remedie. Het leven van de inwoners van Wexford ontvouwen zich rond dit zwembad: arbeiders, ambachtslieden, muzikanten, hurling spelers, mensen die overdag werken en's avonds een biertje drinken in de pub. Triviale mensen die echter cultiveren, verborgen in hun hart, levenslange liefdes, eeuwige, stormachtige en romantische, overweldigend met onsterfelijke passies. De personages van deze bittere en aangrijpende verhalen zijn bijna altijd vrouwen, gezien door de vervormende lens van degenen die altijd verliefd op hen zijn geweest, maar ook vermoeide, ongemotiveerde mannen die de verlossing van een leven zoeken en soms vinden het in een klein onbeduidend tegenstroomgebaar, zoals in het verhaal De vrije dag, die me deed denken aan Pirandello's „Kruiwagen”. Het lijkt erop dat de inwoners van Wexford hun leven doorbrengen van elkaar te houden zonder wederkerigheid. Deze vrouwen, mooi en blijkbaar bestemd voor iets groots, begrijpen het geluk dat ze opgeven niet door de obsessieve liefde van gevoelige en genereuze mannen te verhandelen, eerder door het te verhandelen met de onverschilligheid van grove, leerachtige, gedesillusioneerde, ongelovige echtgenoten. En zo vervagen ze, zonder te verliezen, in de ogen van degenen die al hun hele leven van hen hebben gehouden, de schoonheid, de mysterieuze en ondoorgrondelijke charme. Ongelukkige personages, die hun dromen opzij hebben gelaten, die vrouwen, moeders en vervolgens grootmoeders zijn geworden, met een hart van pijn en nostalgie om hun hart te scheuren, terwijl in stilte iemand van een afstand broedde hen, bespioneerde hen, met de wens om hen te troosten of om wraak te nemen op hen. Ongrijpende en poëtische verhalen, zo mooi als oude ballades, gebouwd rond onvoltooide liefdes, waar altijd iemand van buiten komt om weg te nemen van wie je je hele leven tevergeefs hebt gehouden. Een adem van goede literatuur, eenmalig.
