Lang geleden voor ouderen geschreven,
maar nu...door Corona moeten we het allemaal beleven!

WAARDEVOL...

Twee lippen drukken intens en stijf tegen mijn wang.
Twee armen omhelzen mijn lichaam innig en best wel lang.
Jouw mond spreekt één woord, maar de fonkel in jouw ogen laat mij meer zien, dan woorden ooit kunnen omschrijven.
Het is ‘slechts’ een moment, het is ‘slechts’ een tel, maar het weet wel een behoorlijk stuk verharding te verdrijven…
Ons minuscule ‘schouwspel’ had een onvoorzien, doch positief en groots effect…het werd namelijk door de toeschouwers besproken, het had een gevoelige snaar geraakt.
Ja, ons minuscuul ‘schouwspel’ had het hart bij velen weer wat week gemaakt.
Herinneringen aan vroeger, herinneringen met gemis.
Velen weten niet meer wat een innige en welgemeende omhelzing is.
Het raakt me…en ik verontschuldig mij voor deze confrontatie, maar nee, nee, dat was absoluut niet nodig.
Mijn excuses werd niet aanvaard en was zelfs volledig overbodig.
Onze omhelzing werd betiteld met woorden als warmte, dankbaarheid, maar ook met maatschappij…
Hoe vaak komt een innige omhelzing eigenlijk nog voorbij?
Juist…te weinig en het is in mijn ogen triest, dat veel ouderen dit moeten ervaren.
Verdwijnt de liefde met het vermenigvuldigen van onze levensjaren?
Verdwijnt intimiteit als je daadwerkelijk alleen komt te staan?
Is dan een ‘simpele’ omhelzing volledig van de baan?
Ik heb hier zelf gelukkig nog geen ervaring mee, maar in mijn ogen is dit echt niet ok.
Ieder mens heeft zo af en toe behoefte aan een warme vorm van intimiteit
en zoals ik het nu begrijp, raken wij dit, met het echt ouder worden, beetje bij beetje kwijt.
Het raakt me…ik had deze reactie op ons minuscuul ‘schouwspel’ echt niet verwacht
en het heeft me spontaan en helaas wat dichter bij de keiharde realiteit gebracht.

door: een Stem van Gedachten
www.angelienahuis.nl / info@angelienahuis.nl

#bitcoin #corona #ouderen #eenzaamheidouderen

Loading full article...