De Nikker, de Sint en de Zee Duivel

Laatst ben ik begonnen met de geschiedenis van mijn Zeeuwse afkomst te onderzoeken. En met name het Zeeuwse-Nederlandse geloof voor de komst van het Christendom. Mijn moeder was een Zeeuwse en Ik was benieuwd naar de kennis en gebruiken van de vroegere Zeeuwen. En deze gebruiken heb ik gevonden.

In veel verschillende culturen zijn er verhalen over een onderwater koninkrijk in de zee. De bijbel spreek bijvoorbeeld over een koninkrijk diep in het water, dat in het eind der tijden vernietigd zal worden door de Hebreeuwse God. Als straf voor misleiding en kwaadaardigheden tegen de mensen. De Filistijnen aanbaden bijvoorbeeld de god Dagon, deze was aan de bovenkant mens en aan de onderkant vis (meerman).

Er zijn regelmatig nieuwsberichten uit Afrikaanse landen dat zeemeerminnen voor de nodige problemen zorgen. Zo zijn er ook hele volksstammen die de water godin Mami Wata aanbidden. Dit is een water Godin die op vele plaatsen, in verschillende vormen, wordt aanbeden. Deze watergoden aanbidding vindt je ook terug op plaatsen zoals Suriname, Cuba en Brazilië. In Schotse en Ierse verhalen wordt ook over zeemeerminnen en watergeesten geschreven. Daarin komen zelfs verhalen van voortplanting tussen mensen en zeemeerminnen in voor.

Hierdoor was ik benieuwd of deze verhalen ook in Nederland voorkwamen en met name Zeeland. De Zeeuwen waren zeemensen en hadden vast ook een ander geloof en kennis. Zeker voor de komst van het christendom. Het is interessant dat overal ter wereld dezelfde soort verhalen opduiken, terwijl mensen op compleet andere plekken woonden.

Zeemeerminnen en Zeegeesten - Mijn moeder vertelde vroeger een verhaal dat twee zeemeerminnen vissers hadden gewaarschuwd. Namelijk dat Middelburg in de zee zou verdwijnen door een overstroming. Door de waarschuwing kon Middelburg zich beschermen en waren ze gered van de dood. Toen mijn moeder een klein meisje was zeiden ze tegen haar “Pas op dat je niet te dicht bij de sloot komt anders trekt Oosje Pik je in het water” of “Pas op dat hij je niet in de waterton trekt”. Mijn moeder dacht altijd dat ze dit zeiden, zodat je niet te dicht bij het water zou komen. Maar wat nou als de vroegere Zeeuwen een andere kennis hadden. Een kennis die misschien wel in de loop der tijden verloren is gegaan.