Blauwe behoefte
Na de warming-up gaan ze keurig netjes op een rij op hun knieën voor de examinator zitten. Spanning is van de gezichten af te lezen. Zullen ze erin slagen een nieuwe slip te verdienen? Enkele gaan zelfs voor een andere kleur band. De leraar roept de tribune tot orde. Iedereen moet bij de les blijven. Ouders moeten nu hun eigen programma even uitwissen. Papa's niet langer met het werk op kantoor bezig zijn, mama's niet langer roddeltjes uitwisselen en niemand interesseert zich hier in de zaal dat de wasmachine stuk is gelopen toen Margrietje het zware tafelkleed erin propte. Ook de boodschappenlijstjes voor de winkel kunnen makkelijk thuis geschreven worden, in de sportzaal zal het een worst zijn of de tandpasta op is en de yoghurt alleen deze week in de reclame. De kinderen hebben recht op stilte, dat komt de concentratie ten goede, wie niet twee uurtjes stil kan zijn gaat maar wieberen.
Langzaam verstomt het rumoer. Het is zo stil dat je zelfs een lucifer zou kunnen horen vallen.
En dan mogen de eerste vier judoka's op de mat komen om een maatje te kiezen waarop ze hun grepen kunnen tonen.
Onze dochter komt als één van de laatste aan de beurt. Mijn hart neemt een sprongetje. 'Zet hem op, je kan het, je kan het,' fluister ik. En ze kan het, ze doet het, ze laat het zien. Dit maakt de lange vermoeiende zit op het smalle houten bankje zonder rugleuning weer helemaal goed.
