Blijvend anders met Rob Droog

Tweeëntwintig jaar, waren mijn ouders toen ik werd geboren. Op die leeftijd speelde ik nog praktisch met poppen en was ik met van alles bezig, maar nog niet met het krijgen van baby’s! Mijn ouders wel. Twee jaar later werd mijn broertje geboren, en na zijn geboorte, veranderde hun hele wereld. De bevalling van mijn broertje verliep traumatisch voor mij moeder. Dit bleek een trigger te zijn voor een heel arsenaal aan psychische problemen en ellende. Ga er maar aan staan als vierentwintigjarige. Ik geef het hen te doen!

Tot ver in mijn twintiger jaren bleef mijn moeder hier mee tobben. En daarmee niet alleen mijn moeder, maar heel ons gezin leed hieronder. Uiteindelijk kwam ieder zijn grootste nachtmerrie uit; mijn moeder maakte de keuze om uit het leven te stappen. Daar ging natuurlijk heel erg veel aan vooraf. Mijn ouders waren inmiddels al de nodige jaren gescheiden, maar mijn vader bleef mijn moeder altijd steunen en een warm hart toe dragen. Al verdiende zij dit echt niet altijd! Contact onderhouden met haar was moeilijk en ingewikkeld, dat gold voor iedereen binnen ons gezin.

Mijn vader heeft zich nog jaren schuldig gevoeld om de roerige jeugd die mijn broertje en ik moesten doorstaan en de schade die wij daardoor opliepen. Toch heeft dit onze band nooit schade berokkend. Uit de grond van mijn hart heb ik altijd gevoeld dat mijn vader er door dik- en dun voor mij was, hoe moeilijk, pijnlijk, verdrietig en confronterend dit vaak ook voor hem was. Alles was bespreekbaar, altijd. Ieder onderwerp, iedere vraag, ieder verdriet. Alles! Al deed het hem pijn tot diep in zijn ziel, nooit heeft hij mij afgewezen of dingen niet willen beantwoorden. Hoe afstandelijk en defensief ik ook was, hij liet altijd weten dat zijn deur open stond voor mij.
Dat was misschien wel het belangrijkste wat ik  nodig had, om gezond door zoveel verwerkingsprocessen heen te komen; het gevoel dat ik niet alleen was en dat ik dit niet alleen hoefde. Al deed ik tot op zekere hoogte vrijwel alles alleen! Niet omdat ik dit zo graag wilde, maar omdat ik het niet anders kon. Ik zat te diep verstrikt in mijn overlevingsstand, al was deze al heel lang niet meer nodig en effectief. Mijn vader wist dit en die doorzag dit. Door los te laten, hield hij me toch vast.