Han Tummers

· 15 Jun 2021

Follow Following

Blind in Andalusië

In mei (voor covid19) met vakantie in Andalusië  Isla Christina,  wat wil je nog meer. In een fraai ressort, pittoreske omgeving, oogstrelende stranden en een uitnodigende zee om te plonsen, er langs te lopen met blote voeten in het zachte natte zand, vochtig gehouden door een aanhoudende vloed die helend werkt door natuurlijke zouten.

Niet te vergeten een weldadige warme lome weldadige aanlandse wind en een zon die je onophoudelijk volgt als een undercover agent en je doet bloeien en veranderen van roodachtig naar karamel bruinige huidtinten, alles in te vullen naar eigen behoeftes.

Zelfs enkele wit getinte Engelstaligen ontwikkelen er de lieve bruine karameltinten in plaats van wit-rood-vervellen-wit-rood.. Vele pensionado’s bivakkeren er in het milde klimaat waar het zomer en winter gemiddeld 16 graden Celsius is. Behalve dan in de bergen verderop.

Binnen het ressort in de eetzaal wordt de tafel nog aangewezen door het personeel, hiërarchisch nagelopen door de chef. Eten en drinken zijn van excellente kwaliteit. Het is nooit dringen bij  de vele onderscheidenlijke buffetten. Wel is het uitkijken voor kennelijke hongerige en dorstige gasten.

Die kennen maar een route en die is snel en linea recta naar- en van hun dis. Niet berekend op verliezen onder hun rappe voeten en borden vol, als een soldaat met schild in de aanslag.

Dan zien mien maetjes en ik dat ‘s ochtends  een man en vrouw geëscorteerd door hun  Labrador hond, komen ontbijten. Ze worden aan de hand genomen door het personeel en begeleid naar hun tafel. Hun wensen worden door het personeel omgezet in eten en drinken dat gebracht wordt.

De man en vrouw zijn blind, de man leidt de labrador en de vrouw de wit-rood gearceerde loopstok die hun pad effent, waar nodig. En de hond die kwispelt als een propeller aangedreven door heerlijke aroma’s die hem in het zicht van de keuken tegemoet komen. De hond trekt licht en duwt en loopt voorzichtig tegen de benen van zijn baasjes aan om de gewenste route aan te geven.  Zij zitten elke maaltijd op de voor hen speciaal gereserveerde plek.

Deze mensen zien geen hand voor ogen. Maar er zijn meer wegen naar Rome of in dit geval Andalusië, bijna hetzelfde.  Reuk, gehoor, tast en gevoel en een niet te duiden zesde zintuig maken het gemis aan zicht voor hen meer dan goed.

Zij zijn beleefd, wachten geduldig op wat komen gaat en doen hun ding, iedere dag. Aan de mevrouw zijn geen uiterlijke verschijningsvormen van blindheid te zien en zij draagt bovendien een bril. Haar ogen lijken gedoofd maar ik denk dat er nog een heel kleine sluier van licht (1-5%) bij haar binnen komt.

De man zijn aangezicht geeft een ander visueel beeld. Mogelijk door een oogziekte, een ongeval of helaas geboren zijn zonder ooglicht. Puur baserend op zijn uiterlijkheden.

Wij als gezin groeten deze mensen en krijgen meteen een antwoord in het Spaans terug. Met hun oren is niets mis. Op de tast worden zij tot buiten de eetzaal begeleid door personeel. In de immense gang gaan zij met hun labrador op weg om er steeds hun route te vinden. Ongelofelijk vertederend dit oudere paar en Labrador. Ik weet dat hun hond niet geaaid mag worden dat is nu eenmaal zo bij een blinde geleidehond.

De 2e vakantiedag lopen wij te plezieren door de streets of Isla Christina. Bij een grote rotonde, je gelooft het niet, komen de blinde oudjes  aangelopen begeleidt door Labrador. De drukke weg willen zij oversteken maar iets houdt hun tegen. De hond stopt. Because it’s not the time or place to cross over, yet.

Het zebrapad ligt op enige afstand vandaan. Ik spreek de oudjes aan en Paco zoals de man heet, grijpt mijn arm en vertrouwt op mijn stem. Zou hij hem opgeslagen hebben in zijn persoonlijke download? Het zou kunnen. De vrouw praat en wil niet door mijn Carla vastgepakt worden. Dus zij pakt vast met een arm en aan de andere arm loop Labrador gezapig mee. Kennelijk is de toestand voor hen dan pas veilig genoeg om op vreemden te vertrouwen langs deze drukke weg.

Enfin, na te hebben geassisteerd met de straat over steken, laten wij de oudjes hun weg gaan. Frappant en ongelofelijk is het feit dat zij dan subiet een ander drukke weg oversteken en verder lopen in de drukte. Wat moet je dan? Niks, gewoon hen hun gang laten gaan. Daar zijn ze tenslotte samen oud mee geworden.

Die zien we nooit meer terug, bedenk ik mij plots. Wij op onze beurt zouden het in ieder geval met onze ogen dicht nooit redden in deze drukte en wezenlijke duisternis. Zou je kleuren kunnen ruiken of voelen? Ik hoop het voor hen. Imaginatie doet veel met mensen, zo ook met deze positivo’s, toch! Zij lopen rustig en beheerst verder zonder opsmuk of sier.

In het stadje genieten wij van de mooie oude enge straatjes, de typisch Spaanse winkels en de mooie vervallen staat van huisjes en verdere prachtig gerenoveerde typische gebouwen. Daar waar het massa toerisme nog in de kinderschoenen staat lopen enkele vakantiegangers –wij dus- ongevraagd begeleidt door de Mediterrane zon. Die ons door schaduwen op te werpen enigszins dirigeert..

Je raadt het al, ’s avond komen de positivo’s met labrador terug in het hotel. Zij hebben dus hun weg terug gemakkelijk gevonden. Zij eten pas wanneer de grote drukte voorbij is en het personeel iets meer tijd voor hen heeft. Zij worden zoals altijd op hun wenken bediend.

Na het eten staan zij op en worden begeleidt tot buiten de eetzaal, waarna vooral Paco grote stappen neemt. Kennelijk kent hij de route binnen het hotel op zijn duimpje.

Van buiten groot en van binnen klein. Op straat niet geholpen en binnen de eetzaal onbeholpen….

Op een avond zie ik dat Paco, zijn vrouw en Labrador opstaan van hun tafel en klaar zijn met hun maaltijd. Als onbesproken sein om naar buiten toe begeleidt te worden. Echter het personeel ziet het niet en is in de drukte ge-file-erd. Zij staan enkele minuten, zonder hulp of assistentie.

Ik sta op en help hun samen met Labrador naar de uitgang, na hen te hebben aangesproken.  Het is meteen goed en zij nemen mijn arm aan, waarna ik hun begeleidt.

Met flinke passen stevenen zij het immense gebouw door naar hun vertrekken. Bij terugkomst wordt ik bedankt door de Chef Service voor mijn kleine humanitaire actie.

Even later zie ik dat Paco met Labrador een rondje buitenom gaat maken. Labrador heeft genoeg spek op zijn ribben en hem wordt van allerlei etenswaren toegestopt aan tafel. En bij een hond is het nu eenmaal zo dat wat er boven ingaat, er aan de achterkant uit moet.


Paco gaat dagelijks met Labrador naar buiten.

Mooi dat deze positivo’s nog met vakantie willen en kunnen en durven,

Wij hebben genoten en veel moois gezien in Andalusië, de positivo's en Labrador ongetwijfeld ook maar dan anders..