Boem...Boem...Barst...

Soms heb ik er echt helemaal genoeg van, er komt niks uit mijn handen en ik zit maar een beetje mijn dag uit. Gewoon omdat ik niet anders kan. Mijn hoofd (en meestal ook de rest van mijn lijf) werkt dan gewoon niet mee en ik wil dan ook niets anders dan me het liefst de hele dag opsluiten in een donkere en geluidsarme ruimte. Geen licht, geen geluid en al helemaal geen mensen om me heen.
Ik kan niet anders dan me er op die momenten maar aan overgeven, al is dat soms gewoon uitermate lastig omdat het leven nou eenmaal niet stil staat. Afspraken, verplichtingen en nu nog eventjes Wessel. Ik probeer zo goed mogelijk om de directe omgeving niet af te snauwen en gewoon maar een paar pilletjes extra te nemen om de dag door te komen.

Nu dus ook, afgelopen weekend was het raak en ook de afgelopen paar dagen liegen er niet om. Mijn hoofd barst bijna uit elkaar en ik sta strak van de medicijnen om door te kunnen gaan. Ik denk dat de extra drukte ook niet echt meewerkt nu. Mijn hoofd loopt over en er moeten nog zo veel dingen gedaan worden..het is de laatste schoolweek van Wessel en natuurlijk hoort daar ook een afscheid bij inclusief traktaties. En uiteraard wil ik me er weer niet makkelijk afmaken met een snoepje of zakje chips dus zelf maar wat knutselen. Het plan was om speciale koekjes te bakken voor alle klassen maar gelukkig heb ik mezelf dat ontzegt. Het zijn nu maar gezonde mandarijntjes geworden. (natuurlijk wel net weer anders ;-)) Daarnaast hebben Wessel en ik de afgelopen weken ook nog een gepersonaliseerd cadeautje voor de liefste Meesters en Juffen als bedankje voor de afgelopen vier jaar gemaakt.

Bovendien hebben we deze week Wessel persoonlijk in de nieuwe gemeente in moeten laten schrijven omdat hij officieel dus echt uit huis gaat. Halverwege de week stond ook de uitslag van de onlangs gemaakte MRI op het programma. Gelukkig ben ik voorlopig eerst weer goedgekeurd en kunnen we weer een jaar vooruit tot de volgende scan. Er was nu nog geen zichtbare groei te zien en er was niets te zien van een eventuele beschadiging wat de verklaring zou kunnen zijn voor het plotselinge gezichtsveldverlies, of het zou zo klein zijn dat het nog niet op de MRI zichtbaar was. Op zich goed nieuws, de oogarts gaat nu iedere drie maanden opnieuw scannen. Wel gaf de arts aan dat de komende vijf jaar het meest spannend gaan worden. Hij kan namelijk geen uitspraken doen over het wel of niet hergroeien van de tumor. Logisch, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Laten we eerst maar vijf jaar verder zijn..

Intussen wordt het licht van het beeldscherm me alweer te fel en beginnen de letters alweer te draaien, maak ik al weer een hoop fouten (lang leve de spellingcontrole!) en wordt het tijd dat ik er een eind aan brei..Ik had nog zo veel willen typen...Maar mijn hoofd voelt nu zoals bovenstaand plaatje...Boem..Boem...Barst!