"Smakelijk, hé!"
Een kort gezet dametje van middelbare leeftijd zwaait haar sigaret naar me, een knipoog naar mijn eigen korte rookpauze buiten het appartement waarin ik woon.
"Hetzelfde!" Roep ik haar nog na, maar ze heeft me amper gehoord. Met vluchtige stappen wandelt ze verder. Af en toe stopt ze en kijkt ze rondom haar. Ze lijkt tegen zichzelf te praten. Iedereen in de buurt vindt haar een beetje raar.
Poes
Wat niet iedereen altijd heeft opgemerkt, is dat dat dametje niet zomaar tegen zichzelf praat, of tegen een ingebeeld persoon. Als je haar blik volgt, zie je de zwarte kat die ietsje achter haar aan loopt. Poes is zijn naam.
Snuffelend gaat Poes alle voortuintjes door. Soms blijft hij iets langer in een tuintje, kopjes gevend tegen een boompje of een brievenbus. Wanneer zijn vrouwtje iets te veraf is echter, trekt hij een sprintje zodat hij weer bij is.
"Kom dan jongen," moedigt het vrouwtje hem aan, "niet zo treuzelen."
Ik ben niet gek
Een tijdje geleden was ik weer naar het vrouwtje en haar kat aan het kijken. "Ga maar plassen jongen, toe maar," riep ze hem na. "Ik ben niet gek hoor," zei ze plots tegen me, toen ze ons voortuintje passeerde. "Poes wil mijn stem horen, anders gaat hij luid miauwen."
Ik glimlach. "Ik vind het mooi dat je zo met hem kan gaan wandelen," zeg ik haar. Want ik vind het ook echt een mooi zicht. De meeste mensen laten hun hond uit, dit dametje laat haar kat uit. Wat is het verschil uiteindelijk?
"Loopt hij nooit van je weg?" Poes is ten slotte niet aangelijnd.
"Nee hoor," ze schudt haar hoofd. "Hij is nog niet lang van mij, maar hij kan me niet missen," zegt ze. "Zie je, Poes kwam op een dag gewoon achter me aan gewandeld, recht bij mij binnen. Sindsdien is hij van mij. Ik heb hem laten chippen en enten en ga regelmatig met hem naar de dierenarts. We kunnen eigenlijk niet zonder elkaar," zegt ze heel zeker. Ik kan alleen maar knikken en glimlachen. "Mooi toch?"
"Jazeker, - kom Poes, lang genoeg gespeeld. Vooruit met de geit!"
En weg waren het vrouwtje en Poes.
