In navolging van mijn inzending voor de RandomWoord uitdaging van mygirlylife, is hier deel twee van het verhaal.
Ik weet niet hoe lang het nog zal worden, ik volg gewoon mijn intuïtie en mijn personages.
Na een uur durende road trip, inclusief een toiletpauze om Kayes volle luier te verversen, rijden we door een hobbelige zandweg. De GPS geeft aan dat we er binnen 500 meter moeten zijn. Het enige wat ik voor me kan zien, zijn metershoge seringen. Ze staan in volle bloei en de roze en witte bloemetjes maken dat ik me voel alsof ik door een roze wolk rijd. Mijn adem stokt als we door een grote witte poort rijden, gevolgd door een oprijlaan met kiezels. In de verte zie ik een huis, bovenop een groene heuvel. Wat eerst klein lijkt, wordt met de meter groter en voor ik het weet, sta ik voor de trappen van een huis - nee, toch echt een gigantische villa - met drie verdiepingen. Een grote, wit geverfde dubbele deur siert de voorgevel, met aan weerszijden riante witte raamkozijnen.
"Kijk nu, Kaye," fluister ik. "Wat is dit en waarom weten we dit nu pas?" Het lijkt alsof ik in een droom ben beland, of rechtstreeks in Gejaagd door de wind. Wie woont er nu in zo'n huis? De villa is omgeven door meters gemillimeterd gazon. Ik stap uit de auto en snuif de geur op van de seringen en andere bomen en planten rondom het huis. Ik besluit op verkenning te gaan. Het is nu ten slotte mijn huis, toch? Ik neem Kaye uit haar autostoeltje en laat de auto staan. Ik wandel om het huis heen naar de achterkant. Daar staan tot mijn verrukking paardenstallen en een paddock. Hoewel er geen paard te zien is, zijn de stallen en de grond achter het huis perfect onderhouden. Zou er nog iemand wonen? Terwijl ik het verhoogde terras van het huis op klim, gaat de achterdeur open. Abrupt blijf ik staan en neem Kaye steviger vast in mijn armen.
"Jij moet Sarah zijn," De vrouw die in de deuropening staat, kan niet ouder zijn dan mijn moeder. Ze heeft haar bruine haar opgestoken in een stijlvolle dot en draagt een kookschort. "Ik ben Melinda en onderhoud hier samen met mijn man Frank het domein. Kom binnen." Ze doet een stapje opzij en gebaart dat ik binnen moet komen. Ik besef dat ik nog steeds geen vin verroerd heb sinds de achterdeur opende. Ik klim de resterende twee treden omhoog en stop voor Melinda. "Mijn excuses," breng ik uit terwijl ik haar mijn hand aanbied. "Ja, ik ben Sarah, aangenaam. Sorry dat ik hier zo opeens sta, maar ik moest gewoon..." begin ik, maar Melinda onderbreekt me. "Ik begrijp je, kind. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Toen mevrouw Jones me belde met het verschrikkelijke nieuws, had ik je hier al verwacht. Ik heb het altijd jammer gevonden dat Rick je niet meegenomen heeft naar hier."
