Boodschappen doen
‘Maar schatje…’ probeerde ik nog, maar ik kreeg niet eens de kans om mijn zin af te maken.
‘Niks schatje, hier is het lijstje. Jij gaat. Schiet op!’ Eén ding is zeker, een microfoon en versterker heeft mijn schatje niet nodig, het volume is zo al meer dan groot genoeg.
Je moet in het leven weten wanneer je moet meebewegen. Dit was zo’n moment. Zuchtend hees ik me in mijn jas en ik stapte naar buiten. Even zoog ik de frisse buitenlucht met welbehagen naar binnen, maar een por tegen het raam bracht me snel weer in beweging. Trouwens, zo heel fris was het buiten niet en ik had al spijt dat ik mijn dikke winterjas had aangetrokken, helemaal gevuld met van die kleine wolbolletjes. En dus warm. Heel warm. Ik zou natuurlijk terug kunnen gaan om een dunnere jas te pakken, maar om eventuele stormachtige confrontaties te voorkomen zag ik daar toch maar van af. Dan maar warm.
Op het tuinpad zag ik een groot, wit voorwerp liggen. Fijn. Nu de sneeuw weer was gesmolten heb ik dus eindelijk de zak met strooizout weer teruggevonden, precies naast het stukje land waar we de tulpenbollen in de grond hebben gestoken.
