Boodschappen doen in je eigen wereld

Soms is het best wel lastig om een kind als mijn zoon op te voeden. Soms? Ja soms. Dan bedoel ik vooral de momenten dat ik buiten de deur ga en de openbare wereld in. Wij staan samen voor veel uitdagingen. Zo probeer ik hem dus niet uit het oog te verliezen en heeft hij altijd mijn telefoonnummer bij zich. Deze staat in zijn schoenen. Waarom? Nou gewoon omdat hij die altijd aan heeft als hij buiten de tuin gaat.

Vroeger, een paar maanden geleden, moest hij altijd in de winkelwagen want hij lette niet op waar hij liep en kon zomaar weg lopen. Hij "luisterde" niet naar mij en deed gewoon zijn eigen zin. Dat is wat je van de buitenkant ziet. Een knulletje wat niet wil luisteren. Sinds kort gaat het stukken beter als we boodschappen doen. Hij blijft netjes in mijn buurt en helpt ook met spullen te pakken en in het karretje te gooien (letterlijk). Ik moet dus nog steeds heel goed opletten dat niet zomaar alles in het karretje beland of dat de breekbare spullen niet kapot gegooid worden. Niks aan de hand en als ik heb goed in de gaten weet te houden, mijn tempo aanpas aan hem en hem voorzicht meeneem leert hij het wel. Ik kan hem nu veel beter benaderen en bereiken dan vroeger.

Waar ik dan tegenaan loop? Dat is de enkele mede klant die geen geduld op wil brengen voor een kind. Mijn zoon stond vandaag voor de melk en hij keek even naar het schap van de melk. Want wat staat daar een hoop melk en mama pakt precies die melk waar ik niet bij kan. Waarom? (zou hij dat denken of voelen Ik weet het niet maar ik zie hem wel even kijken en er was niemand zo snel in zijn buurt) Ineens komt er vanuit het niets een snelle vrouw aan die niks zegt en de deur voor zijn neus openduwt. Ik roep mijn zoon bij zijn naam en vertel hem dat er nu eenmaal mensen zijn die geen geduld hebben. De dame in kwestie voelt zich nogal in haar wiek geschoten en zegt dat hij de deur zomaar dicht doet. Alsof een kind dat alleen naar de melk kijkt het doet om haar te pesten.