Paar dagen geleden uitgesproken dat ik niet meer verder wil. Wel met hem,  maar niet met zijn verslaving. Wederom heeft hij weer uitgesproken dat hij dit ook niet wil en er dit keer 100% achter staat.  Ik moet maar eerst zien en dan geloven. Ik merk dat ik heel boos ben. Boos op wat hij mij,  het gezin,  zichzelf heeft aangedaan en nog doet.  Hij heeft geld gestolen uit de spaarpot van zijn dochter.  Hij blijft zeggen van niet maar ik geloof hem niet meer. Volgende week weer partner-relatie gesprek bij amethist verslavingszorg. Maar ik denk dat ik ook Hulp voor mijzelf nodig heb. Om van die boosheid af te komen, om te voorkomen dat ik in hetzelfde cirkeltje blijf ronddwalen. Ik wilde afgelopen dagen echt even oprecht blij zijn dat hij het licht gezien heeft,  maar dat is maar uiterlijke schijn.  Stiekem ben ik vol wantrouw (al weet hij nu wel dat ik hem niet vertrouw,  hij word geïrriteerd als ik het uitspreek, want "nu weet hij het wel". ) en vooral boosheid en vraag mij af. .gaat dit nog weg of is dit het einde?  Ben benieuwd hoe het gesprek gaat volgende week,  want er is een keer gezegt dat ik dominant ben en sja..dat is zijn verweer om niets te zeggen en maar gewoon te stelen en gebruiken.  Nu weet ik het wel.  Ik ben ook dominant,  naar de buitenwereld toe, waar ik mij veilig voel.  Maar daardoor beseft niemand dat ik inmiddels in mijn eigen relatie niets meer (durf) te zeggen.  Enkel als hij mijn kind weer aanvliegt met woorden... dan word ik boos. Ja hij is niet goed bezig en ook experimenteren, maar hoe durf je mijn zoon zo te behandelen als je zelf net zo erg of erger bent! (Lang verhaal kort. . Heb 3 kinderen. 2 oudste zijn van een verslaafde alcohol narcist) mijn broertje en oom zijn verslaafd aan wiet en de rest alcohol. .Dus verslaving zit hoog,  mijn zoon experimenteerd momenteel heel erg,  maar gestaagd zich ook als puber (slechte hygiëne,  komt zijn bed niet p tijd uit,  eeuwig te laat overal etc)

Anyway, ik moet wat met mijn boosheid gaan doen. Schrijven helpt,  maar niet voldoende.  Het is zo verd**** zwaar om een partner (kind, moeder, zus, etc) te zijn van verslaafden. Waarom blijft dit toch zo een rol spelen in mijn leven? Het is niet dat ik het uitkies of zou ik een radar hebben zonder dat ik het weet? Zelf ben ik anti alles inmiddels :(

Loading full article...