K*nker kanker deel IV, Paramaribo-o-o!

Langzaam begin ik een beetje grip op het leven te krijgen. Ik geniet wel een beetje van de rust om me heen. Mijn vader zit ergens aan de andere kant van de wereld. Ik zit midden in mijn revalidatieproces. Ik heb wekelijks afspraken bij de maatschappelijk werkster, ergotherapeut en in de fitnessruimte. Het is fijn om met lotgenoten te praten, te lachen en te sporten. Daarna zwem ik een uurtje in het verwarmde bad. Ik was vergeten hoe fijn het is om te zwemmen. Ik beleef er erg veel plezier aan. De afspraken bij de oncoloog gaan ook gewoon door. Mijn oncoloog is een man die mij wel pusht, maar ik heb het nodig. Deze keer heb ik een vraag voor hem, want ik heb van Talpa geweldig nieuws te horen gekregen. Aangezien de wens van mijn vader te maken heeft met mijn land van herkomst, lijkt het hen een leuke verrassing om mijn vader daar te gaan verrassen! Ik weet niet wat ik hoor. Of ik naar Suriname wil gaan!? Hell JA!! Ik zal alles op alles zetten om me zo goed mogelijk te voelen zodat ik mee kan gaan. Maar ik wil wel akkoord van mijn oncoloog. Ik stel de vraag aan de oncoloog en hij zegt dat ik vooral moet gaan. Waarom niet!? Geniet er van! Ik ben blij. Ik ga alle voorbereidingen treffen. Het moeilijkst blijkt nog om de vaccinaties rond te krijgen. De meeste instellingen willen daar hun handen niet aan branden zodra ze horen dat ik ziek ben. Uiteindelijk word ik doorverwezen naar het AMC Tropencentrum. Ik maak een afspraak en krijg eerst een gesprek bij een tropenarts. Ze neemt alles met mij door, mijn medicijnenlijst, waar ik precies heen ga, wat ik ga doen. En na een half uur word ik doorverwezen en krijg ik mijn prik. Degene die zegt dat ik me vooral moet ontspannen en dat het dan wel mee valt. Hij weet niet dat ik iedere dag bijna geprikt wordt. Maar hij is lief en geeft mij een beertjes pleister.

Al mijn spullen zijn ingepakt. Ik vlieg samen met Bianca, want ja ik kan natuurlijk niet alleen gaan! En een stagiaire van Talpa naar Suriname. Hij belt nog even want hij wil wat beelden schieten dat ik me klaar maak voor de reis. Om 6.00 uur belt hij aan. Hij wil filmen dat ik mijn koffer in pak en het licht uit doe en de deur op slot draai. Dat doen we een paar keer voor we richting Schiphol gaan. Ook daar schieten we weer een paar beelden. Bianca komt aangelopen en we zijn klaar om te vertrekken. Ik ben gespannen. Ik weet niet wat mij allemaal te wachten staat, maar ik heb er ongelofelijk veel zin in. We gaan aan boord en negen lange uren later stappen we uit in Paramaribo. Eenmaal het vliegtuig uit omarmt de warmte mij. Na dat we onze koffers hebben gepakt lopen we de ontvangsthal in. Daar staat een van de producenten die ons meeneemt naar een busje dat ons naar het resort brengt. Ik laat alles een beetje over me heen komen en kijk naar buiten. Het is een lange rit naar ons resort en we komen aan in het donker. We checken in, eten nog wat en besluiten vroeg naar bed te gaan.

De volgende ochtend zien we een beetje waar we zijn. Vandaag hebben we een excursie naar plantage Frederiksdorp. We gaan met een bootje over en na een ontbijt gaan we wederom de rivier op om dolfijnen te spotten. Na een uurtje varen zien we kleine roze dolfijnen nieuwsgierig hun snuit boven het water uitsteken. Daarna gaan we terug naar de plantage en gaan we na een stukje wandelen fietsen. Ik maak me een beetje zorgen, want zo veel conditie heb ik niet. Gelukkig houd ik het goed vol en komen we aan bij een man die ons met een klein bootje over het moeras vaart. De omgeving is schitterend. Af en toe vertelt de gids wat, maar verder varen we over het moeras. Wij moeten op tijd weer terug zijn, want in de avond heb ik een afspraak bij mijn oom. Dat vertelde de producenten gisteravond. Dus eenmaal terug, omkleden en weer op pad. We rijden de stad in samen met de lokale gids. We stoppen bij een huis en roept de gids hard klop, klop! Er komt een man naar het hek. Hij verontschuldigd zich, want hij was in slaap gevallen. Ik sta oog in oog met de jongste broer van mijn moeder. We geven elkaar een knuffel en gaan zitten. Hij vertelt over de periode dat mijn moeder zwanger was van mij. Ze was alleen in Nederland en heeft alleen medegedeeld dat ze mij niet wilde houden. De familie heeft aangegeven dat ze graag voor mij wilde zorgen. Maar mijn moeder bleef bij haar beslissing. Dat heeft voor een breuk gezorgd tussen hen. Maar uiteindelijk is het weer goed gekomen. Maar de familie heeft zich altijd geschaamd voor de keuze die mijn moeder destijds nam. Mijn oom wilde laten weten dat hij altijd aan mij heeft gedacht en gehoopt mij ooit te zien. Hij is blij dat hij nu de kans krijgt. Hij is er emotioneel onder. Snel gaat hij zich druk maken om het eten. We nemen 's avonds afscheid met de belofte elkaar nog eens te zien.

De dagen in Suriname gaan snel voorbij. We verkennen Paramaribo stad en we eten heerlijk bij Waterkant. We krijgen ook nog een kookcursus aangeboden en we leren bara's maken en bakabana's. Het zijn geweldige dagen, maar ik ben erg benieuwd naar de reactie van mijn vader. We worden al weer vroeg opgehaald om naar Frederiksdorp te gaan. Daar zijn de ouderen en daar zal ik mijn vader gaan verrassen. Ik word in een van de huizen naar binnen gesmokkeld. En daar moeten we wachten. Het kan lang duren, dus we krijgen een broodje en wat te drinken. Af en toe proberen we een glimp op te vangen van de ouderen die op een steenworp afstand aan het ontbijten zijn. Na een paar uur komt Dennis van der Geest binnen. Hij stelt zich voor en zegt dat we er iets moois van gaan maken. Ik ben behoorlijk zenuwachtig, want nu gaat het gebeuren. Mijn vader loopt voor het huis langs waar ik in schuil. Daarna ga ik achterom en loop hetzelfde zandpad op waar Dennis mijn vader vraagt naar mij. Ik hoor Dennis zeggen, Jan kijk daar eens. Hij draait zich om en ziet mij. We geven elkaar een knuffel en de tranen rollen over mijn wangen. De droom om samen met mijn vader in Suriname te zijn is uitgekomen! Hij zegt dat hij niet dacht dat ik er zou zijn omdat ik ziek ben. En ik denk f*ck you kanker! Ik doe precies wat ik zelf wil.